بسم الله الرحمن الرحیم پیامهایی از ادعیه روزهای ماه رمضان پیام روز چهارم: ‌سپاس از خالق «اللَّهُمَّ قَوِّنِی فِیهِ عَلَی اِقَامَةِ أمْرِکَ وَأذِقْنِی فِیهِ حَلاَوَةَ ذِکْرِکَ وَأوْزِعْنِی فِیهِ لِاَداءِ شُکْرِکَ بِکَرَمِکَ وَاحْفَظْنِی فِیهِ بِحِفْظِکَ وَسِترِکَ یَا أبْصَرَ النَّاظِرِینَ؛ خدایا! در این روز مرا در اجرای فرمانت نیرومند دار و شیرینی یادت را بر من بچشان و در سپاسگزاریت به کرم خود برانگیز و به نگه‌داریت و پوششت مرا حفظ کن،‌ای بیناترین بینندگان!» «شکر» برابر با «سپاس» می‌باشد و مفهوم مقابل آن در عربی، «کفر» یا «کفران» و در پارسی، «ناسپاسی» است. در تعریف این مفهوم آمده است: «شکر؛ عبارت است از قدردانی نعمت منعم، و آثار این قدردانی در قلب به‌طوری بروز کند و در زبان به‌طوری و در افعال و اعمال قالبیه به‌طوری؛ اما در قلب آثارش از قبیل خشوع و خضوع و محبت و خشیت و امثال آن است و در زبان به ثنا و مدح و حمد.» و از «راغب» منقول است که: «شکر تصور نعمت و اظهار آن است.» و گفته شده که آن مقلوب «کشر» به معنای «کشف» است و ضد آن «کفر» است و آن نسیان نعمت و ستر آن است.» (1) شکرگزاری، دارای انواع گوناگونی است و خواه این شکرگزاری در برابر خداوند متعال باشد، یا در برابر آفریدگان او؛ در هر حال شکرگزاری نسبت به منعم، شکر قلمداد می‌شود. حضرت امام خمینی‏رحمه‏الله شکر را بر سه قسم می‌داند و می‌نویسد: «شکر بر سه قسم است: «شکر قلب؛ و آن تصور نعمت است. و شکر به زبان؛ و آن ثنای بر منعم است. و شکر به سایر اعضا؛ که آن مکافات نعمت است به قدر استحقاق آن.» (2) و عارف محقق، خواجه انصاری فرماید: «شکر اسمی است برای معرفت نعمت؛ زیرا که آن طریق معرفت منعم است.» (3) شکر، مایة فزونی نعمتهاست؛ «لَئِن شَکَرتُمْ لَاَزِیدَنَّکُمْ وَلَئِنْ کَفَرتُمْ اِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ»؛ (4) «اگر شکرگزار باشید، برای شما زیاد می‏کنم و اگر ناسپاسی کنید، به تحقیق که عقوبتم شدید است.» «مسمع عبد الملک» می‌گوید: «در منا خدمت امام صادق‏علیه‏السلام بودیم،‌ که سائلی نزد حضرت آمد. حضرت مشغول خوردن انگور بود و دستور داد که خوشة انگوری به سائل بدهند. سائل گفت: «من انگور نمی‌خواهم،‌ سکه بدهید.» حضرت فرمود: «خدا به تو وسعت دهد»‌ و چیزی به او نداد. پس از مدتی سائل دیگری آمد و از حضرت تقاضای کمک کرد و حضرت فقط سه حبه انگور به او داد. سائل گرفت و شکر کرد و گفت: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ الَّذِی رَزَقَنِی» حضرت به او فرمود: «صبر کن!» آن‌گاه دو دستش را از انگور پر کرد و به او داد. سائل گرفت و باز شکر خدا کرد. حضرت باز فرمود: «صبر کن!» و به غلام خود فرمود: «چند سکه همراه داری؟» غلام گفت: «بیست درهم.» حضرت همة بیست درهم را به سائل داد و سائل گرفت و دوباره شکر کرد و گفت: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ هَذَا مَنُّکَ وَحْدَکَ لَا شَرِیکَ لَکَ» سپس حضرت به او فرمود: «بمان!»‌و عبای خود را از دوشش برداشت و به او داد. سائل گرفت و پوشید و شکر خدای را به‌جا آورد و از حضرت تشکر نمود و رفت. مسمع می‌گوید: گمان می‌کنم که اگر آن سائل متوجه آن حضرت نمی‌شد و پیوسته شکر خدا می‌کرد، حضرت نیز مدام به او عطا می‌کرد. (5) (1). شرح چهل حدیث، امام خمینی)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1374 ش، ص 342؛ ر. ک: شرح حدیث جنود عقل و جهل،‌ ص 181 – 182. (2). مفردات الفاظ القرآن، راغب اصفهانی، قم، بی‏تا، بی‏نا، ص265. (3). شرح چهل حدیث، ص 343 – 344،‌ به نقل از:‌ منازل السائرین، ص 41. (4). ابراهیم/7. (5). بحار الانوار، محمدباقر مجلسی، الجامعۀ لعلوم الائمۀ الاطهار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403 هـ. ق، ج 87، ص 11. https://eitaa.com/hejrat_ir (ايتا) 🇮🇷🌸 #رمضان - پیام دعای روز چهارم