⬅️یکصد و نود و سومین جلسه گروه علمی عرفان مجمع عالی حکمت اسلامی با موضوع “تفکیک ناپذیری قرآن ،عرفان و برهان از دیدگاه علامه حسن زاده آملی” با ارائه حجت الاسلام دکتر روح الله سوری – چهارشنبه 6 بهمن 1400 : 🔸رابطه گزاره‌های دینی، عرفانی و فلسفی از دیرباز مورد توجه بوده است. برخی به جداسازی آنها و برخی به پیوند تشکیکی‌شان گرویده‌اند. صدرالمتالهین با کاربست هم‌زمان این سه روش، در حکمت متعالیه، اوج هم‌نوایی این سه‌حوزه را به‌نمایش گذاشت. گرچه میزان نهایی در فلسفه، برهان عقلی است، اما از نگاه صدرا، شهود و وحی، می‌توانند در الهام بخشی عقل، نقش موثری داشته باشند. به‌جهت کم‌رنگ بودن مباحث روش‌شناختی، خود ملاصدرا و شاگردان او اثر جداگانه‌ای درباره نسبت روش‌های یادشده ننگاشتند. نخستین‌بار علامه حسن‌زاده آملی (ره) اثری کوتاه دراین‌باره نوشت و توجه اندیش‌وران را بدان جلب نمود. از دیدگاه ایشان دین، عرفان و فلسفه از هم جدایی ندارند. عرفان از راه شهود و فلسفه از راه عقل، اگر درست و برابر موازین حرکت کنند جز به حقیقت نخواهند رسید. حقیقتی که وحی با روش فوق بشری خود بدان دست یافته و در قالب نقل از آن سخن می‌گوید. این دیدگاه، مخالفانی نیز دارد که امروز به‌نام “مکتب تفکیک” شناخته می‌شوند. آن‌ها بر جدایی روشی و محتوایی این سه حوزه تاکید می‌ورزند. اما بیش‌تر (اگر نگوییم همه) دلیل‌هایی که ایشان به‌سود خود برپا می‌کنند، ناتمام است. اساتید و پژوهش‌گران گرامی برای تحقیق بیشتر دراین‌باره می‌توانند به کتاب “چیستی و پیوند قرآن، عرفان و برهان” مراجعه نمایید. 🌐https://hekmateislami.com/?p=12845 @hekmateislami