. ✨ ذبح عظیم امام رضا علیه السلام فرمود: هنگامی که خدای مهربان به حضرت ابراهیم دستور داد، آن قوچی را که برای آن حضرت نازل شده بود در عوض فرزندش اسماعیل ذبح نماید. حضرت ابراهیم آرزو داشت، کاش پسرم اسماعیل را قربانی می‌کردم و مأمور نمی شدم که این قوچ را به جای وی قربانی کنم. ابراهیم علیه السّلام بدین جهت این آرزو را کرد که مصیبت آن پدری در قلبش جایگزین شود که عزیزترین فرزند خود را به دست خویش در راه خدا قربانی کرده باشد، و به خاطر یک چنین مصیبتی مستوجب رفیع ترین درجات اهل ثواب شده باشد. خداوند عز و جل به حضرت ابراهیم علیه السلام وحی کرد: یا ابراهیم! محبوب ترین خلق من نزد تو کیست؟ گفت: پروردگارا! خلقی را نیافریدی که از حبیب تو حضرت محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نزد من عزیزتر باشد. خطاب شد: آیا محمّد نزد تو محبوب تر است یا خودت؟ گفت: بلکه حضرت محمّد صلّی اللّه علیه و خاندان او نزد من از خودم محبوب تر هستند. خطاب رسید: فرزند حضرت محمّد نزد تو محبوب تر است یا فرزند خودت؟ گفت: بلکه فرزند آن حضرت نزد من محبوب تر است. خطاب آمد: ذبح ظالمانه فرزند او برای قلب تو دردناک تر است یا ذبح فرزند خودت که وی را به دست خود در طاعت من قربانی کنی؟ گفت: پروردگارا، ذبح فرزند آن حضرت که به دست دشمنانش انجام گیرد برای قلب من دردناک تر است. خطاب شد: ای ابراهیم! گروهی که گمان می‌کنند از امت حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) می‌باشند، پسرش حسین (علیه السلام) را بعد از آن حضرت با ظلم و دشمنی همان گونه که گوسفندان را سر می‌برند خواهند کشت. آنان برای این جنایت مستوجب خشم من خواهند شد. حضرت ابراهیم علیه السّلام برای این مصیبت جزع و فزع کرد و قلبش سوخت و شروع به گریه کرد. پس از این جریان بود که خطاب آمد: ای ابراهیم! ما این جزع و فزع تو را برای امام حسین علیه السّلام در عوض اینکه پسرت اسماعیل را در راه ما قربانی کرده باشی قبول کردیم و بدین وسیله رفیع ترین درجات افراد مصیبت زده را به تو عطا نمودیم. معنای قول خدای سبحان در این آیه که می‌فرماید: «و فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ»، {و او را در ازای قربانی بزرگی باز رهانیدیم}، (صافات، ۱۰۷) 📔 عیون اخبار الرضا علیه السلام: باب ۱۷، ج۱، ص۲۰۹ #امام_حسین #داستان_بلند 🔰 @DastanShia