باغبان امیدوار با چای سبز در منزل صبر به نام حبیب چو باغبانی نشسته برپای درختم به قول ملای رومی میل و امید به ثمره مرا اینجا نشانده است. در برداشت ثمر، همیشه عجول بودم تا آنجا که شاید چیدن میوه ای کال در کارنامه ام باشد. ولی الان کمی بهترم، احساس می کنم مزرعه خودم را پابیل کرده و بزر کاشته ام. بزرها تا حدی قامت برافراشته¬اند و من سبد های کوچکی را از میوه پرکرده و برای احباب می برم. سبد¬ها، کوچک و رسالت ها بزرگ است ولی جز صبوری نتوانم که رشد، زمان می خواهد. هرروز به گوشه و کنار باغ سرکی می¬کشم و رشد بوته¬ ها و درخت ها را به چشم خویش می بینم هر چند چشم طلبکار و رقیب را پر نکند. تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله بسیار باشد اما من که موات بودن این مزرعه را دیده ام، احیا آن را با تمام وجود حس می کنم. فرق الان من با آن زمان در این است که آن روزها سایه ساری نداشتم که به زیر آن بنشینم و رشد باغ را نظاره کنم، بحران زده زیر آفتاب بودم ولی الآن احساس می کنم در سایه سار درختی نشسته ام و چای صبوری دم کرده ام. گاه صدای طلبکار، گاه صدای رقیب از آن سوی دیوار باغ به گوش می رسد و من برای آنان نیز فنجانی چای سبز صبر می برم. این زمین مواتی که به احیای آن کمر همت بسته ام، نه یک هکتار و دو هکتار است تا چشم کار می کند زمین است که به دست های من چشم دوخته اند تا شاید رحمت الهی از این طریق شامل حالشان شود. گاه این مقدار کوچک که احیا کرده ام به من نظاره می کند و به من صلای العجل العجل سر می دهد، من نیز کلاه حصیری بر سر می گذارم سایه سار را رهاکرده وبه کاویدن مشغول شوم. عشق تولید از اوان کار در سرم بود و رنج آن را به جان خریده ام، امان از علف هرز، امان از ابدوزک امان از دوری مقصد. خدایا، خداوندا نمی شد که این زمین را زودتر در اختیار من قرار دهی؟ جواب می آید: وَعَسَى أَنْ تُحِبُّوا شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَكُمْ (سوره بقره، آیه 216) خدایا خداوندا قَوِّ عَلى‌ خِدمَتِکَ‌ جَوارِحی‌ وَ اشدُد عَلَى العَزیمَةِ جَوانِحی‌ وَ هَب لِیَ الجِدَّ فی خَشیَتِکَ وَ الدَّوامَ فِی الِاتِّصالِ بِخِدمَتِک‌ بحق محمد و آله سید مرتضی حسینی کمال آبادی 2 بهمن 1400 19 ج2 1442 22 ژانویه 2022 پی نوشت: این داستان که استعاره ای از فعالیت های من در قسمت های مختلف پژوهشکده ادیب به کشاورزی است، می خواهد نقطه ای که در میان انبوه کار در آن هستم را تشخیص دهد، این تشخیص موقعیت و دیدن خود از خارج یا داخل کار، توان ارزیابی دقیق می دهد و من همواره حتی در طول تحصیلاتم بدین مهم اهتمام داشتم. انسان گاه در میان کلاف انبوه مشغله ها، جای خود را گم می کند و حیرت زده می شود و این سردرگمی زمام امور را از دست او خارج می کند. تشخیص موقعیت اهمیت بسیاری در ارزیابی حرکت دارد.