واژه جوجیتسو که از کلمه ژاپنی جوجوتسو گرفته شده است به معنی "هنر انعطاف پذیری" می باشد. این سبک را هنر درگیری نزدیک نیز می نامند که در آن فنون درد آور در همان ابتدای مبارزه برای غلبه و تسلیم کردن حریف استفاده می کنند. در جوجیتسو از ضربه زدن به نقاط حیاتی بدن نیز استفاده می شود. اپلیکیشن ویدیو های آموزشی ژیار انلاین منشا جوجوتسو به زمان حکومت سامورائی ها در ژاپن بر می گردد.جوجوتسو یا همان جوجیتسو تکامل یافته سبک قدیمی یاوارا است که با تکنیک های چینی ترکیب شده و به نام جوجوتسو شناخته شدند. عده ای نیز بر این عقیده اند که در قرن 17 میلادی یک بودایی چینی به نام "چن تسو" سبک " ریو شین تو ریو" را به یک سامورایی به نام "فوکونو" آموزش داده است که بعدها این سبک به نام "فوکونو ریو" شهرت یافته و جوجوتسو نیز بر آن اساس پدید آمده است. به همین دلیل عده ای سبک جوجیتسو را یکی از مکاتب اولیه جوجوتسو می دانند نه ریشه آن. در این سبک از تکنیک های پرتابی، قفل مفاصل، ضربه زدن، دفاع در مقابل اسلحه و مطالعه بر روی نقاط حساس بدن استفاده می شود. عده دیگری نیز بر این باوراند که جوجوتسو در اوایل قرن 10 میلادی به وسیله تاجران چینی به ژاپن انتقال یافته و هنگامیکه ممنوعیت حمل شمشیر در ژاپن بوجود آمد سامورایی ها به تمرین این سبک پرداخته اند. همچنین گفته می شود که "شوآی چیائو" که کشتی سنتی چین است بر گسترش و پیشرفت جوجیتسو تاثیر زیادی داشته است. ولی اسناد قدیمی نشان می دهند که اولین سیستم طبقه بندی شده جوجیتسو در قرن 15 میلادی توسط "هیساموری" ابداع شده است. در این سیستم کلاسه بندی از بعضی از فنون شمشیر زنی "ای آی دو " نیز استفاده شده است. پس از آن در سال 1659 میلادی یک استاد چینی به نام "چین گنپین" برای تدریس بوکس چینی وارد ژاپن شد. او این هنر را به سه سامورائی آموزش می دهد و آنها با ترکیب این تکنیک ها با سبک یاوارا سبکی جدیدی از جوجوتسو به نام کیتو ریو را ابداع کردند که یکی از مکاتب و اصول قدیمی جوجوتسو نیز به شمار می رود. جودو در کل می توان گفت که دیگر مکتب های جوجوتسو به طور مستقیم یا غیر مستقیم از کیتو ریو انشعاب یافته اند. حتی جودو نیز توسط استاد جیگورو کانو از ترکیب سبک کیتوریو با مکاتب دیگری از جوجوتسو به نام جیکیشین ریو پدید آمده و در سال 1964 به عنوان اولین هنر رزمی شرقی وارد بازی های المپیک شد. ولی پس از آنکه جودو مشهور شده و در دنیا گسترش یافت، جوجوتسو نیز به فراموشی سپرده شد. تا اینکه سک دکتر آلمانی به نام "اروین پالز" که در دانشگاه های ژاپن مشغول تدریس بود دوباره جوجوتسو را احیا کرد. جوجوتسویی که امروزه می شناسیم به دو سیستم اروپایی و ژاپنی دسته بندی شده است که تفاوت کمی میان این دو سیستم وجود دارد. سیستم اروپایی را یک آلمانی در سال 1906 میلادی گسترش داد که خصوصیاتی مانند جدیت، تقلا، سرعت، انتقال، کارایی و انجام تمرینات زیاد می باشد. سیستم ژاپنی نیز سیستمی تهاجمی می باشد که شامل پرت کردن، ضربه زدن، لگد زدن، خفه کردن، خم کردن و پیچیدن اعضای مختلف بدن، مهار و دفاع های مختلف می باشد. حال به برسی سبک جودو می پردازیم. واژه جودو به معنی "روش انعطاف پذیری" می باشد و همانگونه که قبلا به آن اشاره کردیم در سال 1882 میلادی به وسیله استاد "جیگورو کانو" از تلفیق دو روش مختلف از سبک جوجیتسو به نام های کیتو ریو و جیکیشن ریو به وجود آمد. جودو و جوجیتسو جیکیشین ریو که در قرن 16 میلادی پدید آمد به نام شینوریو نیز شهرت دارد. این مکتب از اصطلاح جودو برای توصیف تکنیک هایی که هدف آنها کشتن حریف نیست استفاده کرده و اولین مکتب بودو محسوب می شود که منحصرا از تکتیک های "دست خالی" استفاده کرده است. گفته می شود که جودو از تکنیک های شمشیر زنی "ای آی دو" نیز استفاده کرده است. جودو ورزشی نرم بوده و مثل هنر گلاویز شدن که در ابتدا کانوریو جوجوتسو نامیده می شد می باشد. از ویژگی های جودو می توان به ایجاد قدرت و توازن در فرد و همچنین آرامش اشاره کرد. این سبک دارای تکنیک های پرتابی، کنترلی و افتادنی بوده و دارای 5 مرحله تعلیمی به نام گوکیونو است که هر کدام دارای 8 حرکت پرتابی می باشد. برای هر کدام از این 8 حرکت یک ضد حمله نیز وجود دارد. در سال 1956 میلادی اولین دوره مسابقات جهانی جودو برگزار شد و در سال 1964 به عنوان اولین هنر رزمی ازشرق وارد بازی های المپیک شد. سیستم درجه بندی جودو مانند بسیاری از هنرهای رزمی دیگر با کمربندهای رنگی درجه بندی می شود که به ترتیب عبارتنداز: قرمز، سفید،زرد، نارنجی، سبز،آبی، قهوه ای و سیاه.