دود بود و دود بود و دود بود گل میان آتش نمرود بود باغبان بود و خزان باغ شد میخ در کم کم ز آتش داغ شد یک طرف گلبرگ اما بی سپر یک طرف دیوار بود و میخ در قلبِ آهن را محبت نرم کرد میخ از چشمان زینب شرم کرد شعله تا از داغ غربت سرخ شد میخ کم کم از خجالت سرخ شد گفت با در رحم کن سویش مرو غنچه دارد، سوی پهلویش مرو روز، رنگ تیرهٔ شب را گرفت مجتبی چشمان زینب را گرفت پای لیلی چشم مجنون می‌گریست میخ بر سر می‌زد و خون می‌گریست جوی خون نه تا به مسجد رود بود دود بود و دود بود و دود بود... 🔥⚘️