✔️ محیی و ممیت ✍ محمدحسین خاوریان برخی از ما استاد بزرگ کردن مشکلاتیم؛ تلخی پیاپی ارمغانمان به اطرافیانمان و استرس و اضطراب قرین و همدممان در دو روزه‌ی زندگی‌ست. ولی در اطرافمان هم می‌بینیم کسانی را که در پیچ و خم های زندگی و هنگامه برخورد با مشکلی یا مصیبتی چقدر شیرین منش‌اند، چقدر آرامند. انسان دلش می‌خواهد در گیر و گور روزمره گاهی کنار این‌ها باشد. نگاهمان به زندگی مؤثرترین عامل در چگونگی برخوردها و عملکردهای ماست؛ که فرمود:«لا تَطْلُبِ الْحَياةَ لِتَاءْكُلَ، بَلْ اُطْلُبِ الاَْكْلَ لِتَحْيا. نخواه زنده بمانی که بخوری، بلكه خوردن را، براى حیات بخواه.»¹ ما در کدام دسته‌ایم، بهتر نیست کمی تغییر کنیم؟؟؟ پ.ن¹: شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 20، ص333 @HOWZAVIAN