نوایِ الله اکبر، کودکان در خون خویش، به خواب ناز رفته، مادران به غربت نشسته و فضایی آغشته به بوی مظلومیت از تقابل سنگ و ماشه، و آبی که به نام دستهای قدرتمندِحقوق بشری به لبهای تشنه نمی رسد.. . چقدر یادآور کربلای حسین(علیه السلام) است و فریاد زینب گونه.. امّا به آیه آیه قرآن قسم که ظلم نابود می شود و آه مظلوم بلاگیر؛ تاریخ صفحه صفحه تکرار می شود، وعده خدا حقّ است که «كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ» ﴿۲۴۹ بقره﴾ و پشت تمام این اسارتها، حقارت ها، دستان بزرگ صاحب الزمانی(عجّل الله تعالی فرجه) است که به دعایش، زمین و زمان زیر و رو خواهد شد که خدا فرموده است: «يَدُ ٱللَّهِ فَوۡقَ أَيۡدِيهِمۡ» ﴿۱۰فتح ﴾ آری می شود؛ « نَصۡرٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَفَتۡحٞ قَرِيبٞۗ وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ» ﴿۱۳صف ﴾ مهم آن است ما کجای این حادثه باشیم! اللّهم عجّل لولیك الفرج