🎯 حرف‌های اخیر دربارهٔ افول رابطهٔ منتظری و خلخالی را جدّی نگیرید 🔻محمدرضا کائینی روزنامه‌نگار حوزهٔ تاریخ معاصر نوشته است: 🔸راستش نگارنده، هیچگاه سخنان آقای منتظری در اعتراض به بد رفتاری با زندانیان سیاسی را جدی نگرفت. چرا؟ چون هرگز در یکی دو سال آغازین استقرار نظام، در هیچ تریبون و پیام و نامه‌ای از او نشنید و نخواند که به رفتارهای رفیق شفیق خود آقای شیخ صادق خلخالی، کوچکترین اعتراضی کرده باشد! 🔸اگر با ملاک‌های مد‌نظر آقای منتظری، رفتارهای هیات چند نفره صدور حکم برای مجاهدین در سال شصت و هفت یا رفتارهای آقای لاجوردی و دوستانش در مقام دادستانی و اداره زندان‌ها قابل اعتراض باشد، با همان ملاک‌ها، رفتارهای قضایی خلخالی بسی قابل تخطئه‌تر است. با این همه آقای منتظری در آن دوره دربارهٔ او، سکوتی کاملا تائید‌آمیز داشت. آقای خلخالی در جلد اول خاطرات خود اذعان دارد که در دوره ایفای مسئولیت قضایی، کاملاً مورد حمایت آقای منتظری بوده و در آغاز جلد دوم خاطرات، از قلم منتظری در سال هزار و سیصد و هفتاد و سه، اجازه نامه‌ای را می‌آورد که او را به القابی بس فاخر ستوده است! اهل حوزه می‌دانند که شرط صدور اجازهٔ حسبیه، اعتقاد به عدالت مجاز است. آقای منتظری در خاطرات خود-که در سالیان پایانی دههٔ هفتاد در سایت وی منتشر شد- دربارهٔ آقای خلخالی تنها یک جمله انتقادی دارد: «کار ایشان هم بی‌نقص نبود!» جمله‌ای که دربارهٔ هر غیر معصومی می‌توان گفت. 🔸در اوایل دههٔ هفتاد که باب آشنایی صاحب این قلم با آقای منتظری باز شد، به کرات آقای خلخالی را در منزل آقای منتظری می‌دید. او در دوران اوج گیری بیماری پارکینسون-که حتی راه خانهٔ خود را گم کرده بود- راه خانهٔ آقای منتظری را بلد بود و به آنجا آمد و شد می‌کرد! واقعیت این است که این دو با یکدیگر دوستانی نزدیک بودند و هر چند که به ظاهر -و شاید به صلاحدید اطرافیان- آقای منتظری برای درگذشت آقای خلخالی پیامی صادر نکرد، اما در همان شب آغازین دفن، بر مزار او در بقعه شهید مفتح در حرم حضرت معصومه(س)حاضر شد و این در افواه، بازتاب زیادی داشت. از همین سربند است که این قلم، حرف‌های اخیر احمد منتظری دربارهٔ افول رابطه پدرش با خلخالی در سال‌های آخر را جدی نمی‌گیرد و البته دیگر مطلعین نیز جدی نمی‌گیرند. 🔍حوزه بی سانسور را دنبال کنید👇 http://eitaa.com/joinchat/3188588570C9bbcc22cf4