⭕️ شعري که آيت الله بهجت در اواخر عمرشان زمزمه مي کردند: 💚 با کدام آبرويي روز شمارش باشيم؟ 💚 عصرها منتظر صبح بهارش باشيم؟ 💚 سال ها منتظر سيصد و اندي مرد است 💚 آنقدر مرد نبوديم که يارش باشيم... 💚 گيرم امروز به ما اذن ملاقاتي داد 💚 مرکبي نيست که راهي ديارش باشيم 💚 سال ها در پي کار دل ما افتاده 💚 يادمان رفت کمي در پي کارش باشيم 💚 ما چرا؟ خوبترين ها به فداي قدمش 💚 حيف او نيست که ما ميثم دارش باشيم؟ 💚 اگر آمد خبر رفتن ما را بدهيد 💚 به گمانم که بنا نيست کنارش باشيم