بعضی هایمان شیک شده ایم! خودمان و اندیشه مان را برای خوش آمد خاکستری ها بزک می کنیم! معارفی که به نظرمان افراطی می رسد را پنهان می کنیم! و خیلی تلاش می کنیم به جای اینکه مخاطب را به مبانی الهی پیوند دهیم، با تردید در مبانی و تفسیر به رای، آنرا به مطالبات مخاطب نزدیک می کنیم! واقعیت دین اما چیز دیگری است. همه اش حب و بغض است. تو حتما چیزهایی را دوست داری و چیزهایی رو دوست نداری. این حب و بغض ها هر قدر به معارف دینی ات نزدیکتر باشد، اثرگذار تری. چه میزان؟ اصلا مهم نیست روی چه کسانی؟ باز هم مهم نیست. اگر نتیجه نداد چه؟ به درک! اینکه تو مامور به وظیفه هستی نه نتیجه یعنی این! آتش به اختیار یعنی این! کار خدا را انجام دادن یعنی این! تو مهم هستی و رضایت خدایت از تو‌! آنجاست که دامنه اثرگذاری ات، فوق تصور خواهد بود. مثل حاج قاسم! یا نه! مثل شهدایی که هنوز تفحص هم نشده اند و دامنه اثرگذاری شان را هم هیچ کسی ندید! اما حسابشان با خدایشان صاف شد. جهان بینی الهی یعنی این! پی نوشت: این جملات بخشی از زیارت مخصوص امام رضا است. فکر کن ایستاده ای و داری برای مهربان ترین امام، زیارت نامه می خوانی چه می خوانی؟ ((خدایا لعنت کن کسانی که نعمات را جابجا کردند، پیامبر را متهم کردند، امامت را مسخره کردند و روی دوش آل محمد نشستند.)) خدایا من با لعنت آنها به تو تقرب می جویم... (شنبه، ۱۴۰۱.۱۲.۲۷ صحن آزادی) ✍ seyedmohsenkhademi