💠پرسش: چرا جمعى از ستمگران و افراد گنه‌کار و آلوده این‌همه غرق نعمت‌اند و مجازات نمىبينند؟ ...................................................................................................................................... ✍ پاسخ: نکته اول: آنچه از آیات نورانی قرآن کریم استفاده میشود این است که : خداوند افراد گنه‌کار را درصورتیکه زياد آلوده گناه نشده باشند، به‌وسیله زنگ‌های بیدارباش و يا به‌وسیله مجازات متناسب با اعمالى كه از آن‌ها سرزده است، بيدار مىسازد و به راه حق بازمىگرداند. این‌ها كسانى هستند كه هنوز شايستگى هدايت رادارند و مشمول لطف خداوند مىباشند و در حقيقت ، مجازات و ناراحتیهای آن‌ها، نعمتى براى آن‌ها محسوب مىشود. چنان‌که در قرآن مىخوانيم: «ظَهَرَ الْفَسادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ» ؛ «در خشكىها و درياها، فساد و تباهى براثر اعمال مردم، ظاهر شد تا خداوند نتيجه قسمتى از اعمال آن‌ها را به آن‌ها بچشاند، شايد كه ايشان برگردند»(1) ولى آن‌ها كه در گناه و عصيان، غرق شوند و طغيان و نافرمانى را به مرحله نهايى برسانند، خداوند آن‌ها را به حال خود وا‌میگذارد و به‌اصطلاح به آن‌ها ميدان میدهد تا پشتشان از بار گناه سنگين شود و استحقاق حداکثر مجازات را پيدا كنند.این‌ها كسانى هستند كه تمام پلها را در پشت سرخود ويران كردهاند، و راهى براى بازگشت نگذاشتهاند و پرده حيا و شرم را دريده و لياقت و شايستگى هدايت الهى را کاملاً ازدست‌داده‌اند. خداوند متعال میفرماید : «وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهين» ؛ «آن‌ها كه كافر شدند، (و راه طغيان پيش گرفتند،) تصور نكنند اگر به آنان مهلت مىدهيم، به سودشان است ،ما به آنان مهلت مىدهيم فقط براى اينكه بر گناهان خود بيفزايند؛ و براى آن‌ها، عذاب خواركنندهاى (آماده‌شده) است»(2) نکته دوم : از بعضى از آيات قرآن، استفاده مىشود كه خداوند گاهى به این‌گونه افراد، نعمت فراوانى میدهد و هنگامیکه غرق لذت پيروزى و سرور شدند ناگهان همه‌چیز را از آنان میگیرد، تا حداکثر شكنجه را در زندگى همين دنيا ببينند. چنانچه میفرماید: «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ» ؛ «هنگامیکه پندهايى را كه به آن‌ها داده‌شده بود، فراموش كردند درهاى هر خيرى بروى آنان گشوديم تا شاد شوند، ناگهان هر آنچه داده بوديم از آن‌ها بازگرفتيم، لذا فوق‌العاده ناراحت و غمگين شدند.»(3) پینوشت: 1. روم/41 2. آل‌عمران/178 3. انعام/44 🌎کانال رسمی استاد جواد حیدری_گروه فرهنگی تبلیغی پاسخگو @javadheidari110