📕 رمان اختصاصیِ #جنایت_خاموش 📖 قسمت۷ - خب دوستای عزیزم با اجازه‌ی شما دیگه لایو رو قطع می‌کنم؛ چون باید برم به کارهام برسم. و دستش را به طرف گوشی برد. آوا صورتش را جمع کرد: - مامان میشه دیگه نخورم حالم داره بهم می‌خوره! الهام از جا برخاست و دخترک را با دو دست بلند کرد و روی میز نشاند و نفس عمیقی کشید: - آوا پاهات رو بذار روی میز و زانوهات رو با دست بگیر؛ می‌خوام از بوت‌هات عکس بگیرم. آوا با نفرت به موهایش چنگ زد و گل‌سر نقره‌ایش را محکم کشید و بر زمین پرت کرد و با گریه جواب داد: - نمی‌خوام، نمی‌تونم، خسته شدم مامانی! الهام نگاه تیزش را به چشمان نالان کودک دوخت: - مگه دل‌بخواهیه؟! سپس خم شد و گل‌سر را از روی زمین برداشت و در حالی که دوباره آن را به موهای دخترک می‌زد گفت: - زود باش هر کاری میگم بکن وگرنه یادت نره حرف گوش ندی عصر از پارک خبری نیست ها! گریه هم نکن بینیت قرمز میشه زشت میشی تو عکس. آوا ناامیدانه ژستی را که مادر گفته بود گرفت و از همه طرف آماج عکس‌های دوربین شد. وقتی کار عکاسی تمام شد الهام سعی کرد کفش‌هایی را که به پای آوا تنگ بودند با زور بیرون بکشد که همزمان شد با صدای جیغ و گریه‌ی دخترک و چکیدن قطرات خون از پشت پاشنه‌ی پاهایش. - نترس هیچی نشده مامان. الهام با گفتن این جمله به طرف کابینت‌ها رفت و از کابینت بالای سرش سبد کوچک پلاستیکی را که پر از قرص و دارو بود بیرون کشید. به سمت میز آمد، سبد را روی میز گذاشت و چند عدد چسب زخم را از درون آن برداشت و به پاهای کودک چسباند. ادامه دارد ⬅️ نویسنده✍ سفیرِ ستاره‌ها #⃣ #جهاد_تبیین جبههٔ #انقلاب اسلامی در فضای مجازی

✊🏻 @jebheh