. به رغم رشد بسیار خوب امور تربیتی و نقش مؤثرش در دوران بعد از انقلاب اسلامی، اما امور تربیتی مورد بی مهری قرار گرفت و از اواخر دهه 70 روند کم توجهی به آن کم کم آغاز شد. کار به جایی رسید که در زمان وزارت مرتضی حاجی وزیر اسبق آموزش و پرورش، امور تربیتی از ساختار وزارت آموزش و پرورش حذف شد؛ حاجی در آن زمان عنوان کرد که «حذف معاونت پرورشی بر اساس پژوهش های علمی صورت گرفته است». نظر یک کارشناس در سال ۱۳۸۲ در خصوص پخش شدن وظایف معاونت پرورشی و انحلال آن معاونت : «حميد رضا مهرابي مي افزايد :  معلمان در مدارس آنقدر مشغله به پايان رساندن كتاب  و آموختن مباحث كتابهاي  درسي به دانش آموزان  را دارند كه به مسايل تربيتي و پرورشي آنها نمي رسند ، براي معلمي كه وارد كلاس مي شود همين قدر كه دانش آموز سركلاس جو عمومي را به هم نزند و خوب درس بخواند  كفايت مي كند و به عبارتي رعايت آداب اجتماعي در مدرسه فراموش شده است . در حالي كه دانش آموزي كه  بار علمي بالايي داشته باشد اما آداب اجتماعي را نداند ، نمي تواند براي جامعه مفيد باشد. وي با تاكيد بر اين كه در آينده بيش از دروسي كه دانش آموز آموخته است ، آداب اجتماعي وي به كارش مي آيد ، ادامه مي دهد : متاسفانه تربيت و آموزش آداب اجتماعي در مدارس اولويت دوم و چه بسا سوم را به خود اختصاص داده است و همين امر باعث شده كه هر چه سن دانش آموزان افزايش مي يابد ، ادب اجتماعي آنها كمتر مي شود». این كارشناس تعليم و تربيت درباره امور تربيتي در نظام آموزشي  مي گويد : پرورش در نظام آموزشي كشور گم شده است و با شعار " تمام معلمان بايد مربي تربيتي شوند " از همان قدر دقت محدود در توجه به مسايل پرورشي دانش آموزان نيز كاسته شده است.و در اين بين هر روز شاهد ضعف تربيتي دانش آموزان هستيم. .