دو رکن اساسی پر رنگ در تربیت اهل بیت علیهم‌السلام وجود دارد، یه کم که جدی در معارف ایشان سرک بکشید، دنبال سخنان و سیره ایشان بدوید هر دو را پر رنگ می‌بینید: ۱. رسول الله اعظم صلوات الله علیه و آله ۲. قرآن یکی از عجایب برای من این است که عده ای چه کردند که این دو بزرگْ موهبتِ کل هستی اینقدر در زندگی ما مهجور هستند... اینقدر فانتزی و گوشه طاقچه و غیر متنی یعنی حاشیه ای هستند، امیرالمومنین علیه السلام را که نگاه می‌کنی انگار همه مرادش رسول اعظم ص است او که خودش همه چیز است خود را مثل یک شاگرد کوچک، یک مرید حرف گوش کن ایشان میداند، فاطمه سلام الله علیها همه آرزو و عشق و فلسفه بودنش انگار اوست من عظمت عاطفه صدیقه طاهره س را خیلی عمیق تر از یک عاطفه پدر - دختری می‌دانم ، امام حسین علیه السلام انگار عشقش رسول الله است اصلا ببینید وقتی پسرش را میخواهد توصیف کند ضمیر همه مراجع را به او بر می‌گرداند... حالا خدایی نوع نسبت گیری امام حسینی ها و امیرالمومنینی ها و حضرت مادری هایمان را با رسول الله اعظم ببینید! یک مثنوی هم راجع به کتاب خدا دارم یعنی کاش سخنان و نوع سلوک امیرالمومنین علیه السلام و خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها درباره قرآن را برایتان وسط بگذارم خداوکیلی با تربیت و زندگی و سلوک خودمان مقایسه اش کنم و از روی عزیزترین کسان مان در هستی یعنی اهل بیت علیهم‌السلام به خاطر این برخورد با کتاب خدا شرمنده شویم و بلکه از خجالت برویم یه جایی خودمان را گم کنیم. @nazare3