#فرازی_از_مناجات_شعبانیه_هشتم « إِلَهِي كَيْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِكَ بِالْخَيْبَةِ مَحْرُوماً وَ قَدْ كَانَ حُسْنُ ظَنِّي بِجُودِكَ أَنْ تَقْلِبَنِي بِالنَّجَاةِ مَرْحُوماً» خداوندا چگونه از درگاه تو با نا امیدی برگردم در حالی که خوشگمانی من به بخشش وجود تو این بوده که مرا بخشیده ونجات یافته بر می گردانی . می گویم: انسان بیش از آنکه به عمل خویش امید داشته باشدمی بایست به الطاف الهی امید داشته باشد زیرا بنده هرچه تلاش کند نمی تواند حق خداوند متعال را ادا کند وهمیشه شرمسار است بنده همان به که زتقصیرخویش عذربه درگاه خدای آورد ورنه سزاوار خداوندیش کس نتواندکه بجای آورد لذا حضرت زین العابدین ( علیه السلام) می فرماید: ای خدای من اگر چندان در برابر تو بگریم ک پلک های هر دو چشمم بیفتد و اگر صدایم را چندان به گریه بلند کنم تا صوتم قطع شود، و اگر چندان برایت به پا ایستم که هر دو پایم ورم کند و آن قدر برایت رکوع کنم که استخوان پشتم از هم بپاشد و آن قدر تو را سجده کنم که چشمانم از کاسه به در آید و تمام عمر خاک زمین را بخوردم و تا پایان زندگی آب گل آلود بنوشم و آن قدر ذکر تو بگویم ک زبانم از کار فروماند با این همه سزاوار محو یکی از گناهانم نخواهم بود. « يَا إِلَهِي لَوْ بَكَيْتُ إِلَيْكَ حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُ عَيْنَيَّ، وَ انْتَحَبْتُ حَتَّى يَنْقَطِعَ صَوْتِي، وَ قُمْتُ لَكَ حَتَّى تَتَنَشَّرَ قَدَمَايَ، وَ رَكَعْتُ لَكَ حَتَّى يَنْخَلِعَ صُلْبِي، وَ سَجَدْتُ لَكَ حَتَّى تَتَفَقَّأَ حَدَقَتَايَ، وَ أَكَلْتُ تُرَابَ الْأَرْضِ طُولَ عُمُرِي، وَ شَرِبْتُ مَاءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهْرِي، وَ ذَكَرْتُكَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ حَتَّى يَكِلَّ لِسَانِي، ثُمَّ لَمْ أَرْفَعْ طَرْفِي إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ اسْتِحْيَاءً مِنْكَ مَا اسْتَوْجَبْتُ بِذَلِكَ مَحْوَ سَيِّئَةٍ وَاحِدَةٍ مِنْ سَيِّئَاتِي‏» (صحیفه سجادیه دعای شانزدهم ) پس باید به خداوند عرضه داشت این اعمال کوچک ما هرگز حقی را ایجاد نمی کند تا سبب بخشش گناهان شود بلکه نشان دهنده علاقه ما بتوست وتو از الطافت خویش بر ما دریغ مفرما https://eitaa.com/jorenab