🌓 تاریخچه عزاداری بر امام حسین ع 🔹قسمت دوم . 🔸عصر ائمه ع دردوران ائمه ع بعد از امام حسین ع هر چند اوج فشار و اختناق علیه آن ها بود، اما آن ها عزا و مرثیه امام حسین ع را همواره با یاد آوری مصائب کربلا در حضور خانواده واصحاب خود برگزار می نمودند. ( همان گونه که یادآوری و جشن عید غدیر در سالروز آن هیچگاه ترک نمی شد.). نمونه آن را در زندگی امام صادق ع حکایت کرده اند که در ماه عزای امام حسبن ع خانواده اش را جمع می کرد و خود برای آن ها مرثیه می‌خواند؛ یا سخنان امام رضا ع خطاب به ابن شبیب در یادواری غمنامه کربلا در شب اول محرم نمونه دیگر آن است. 🔸قرن چهارم بعد از عصر ائمه ع نیز فضای اختناق علیه شیعیان سنگین بود و عزادرای عملا ممکن نبود. تا اینکه عزاداری علنی نخستین بار در سال ۳۵۲ ق در زمان آل بویه در منطقه کرخ بغداد عملی شد؛ به دستور معزّالدوله در عاشورای سال ۳۵۳ عزای عمومی اعلام شد و از مردم خواسته شد که با پوشیدن جامه سیاه، اندوه خود را نشان دهند. در این دوران گریه برای امام حسین(ع) و نوحه ‏خوانی و برپایی ماتم برای آن امام بدون ترس و دلهره برگزار گردید. در این روز با آویختن پارچه‏ های سیاه، اعلام عزا ‏نمودند. در روز عاشورا مردم حتی برخی علمای حنفی مثل خواجه علی غزنوی و امام نجم الدین بلعمانی حنفی؛ سفیانیان را لعن می کردند، دستار از سر باز کرده نوحه میخواندند و خاک بر سر می افشاندند. 🔸همزمانی عاشورا و عید مهرگان‌ در سال ۳۹۸ که روز عاشورا مصادف با عید مهرگان بود، مراسم عید را موقتا به تأخیر انداختند. مورخین به برپائی مراسم عزای حسینی در تمام طول سلطه آل بویه اشاره دارند، اما در همان دوره، با گسترش برگزارى مراسم روز عید غدیر و روز عاشورا و حساسیت اهل سنت و وقوع درگیریهای متعدد، شیعیان محله‏ کرخ بغداد از برگزارى مراسم عزای حسینی در سال ۳۹۳ منع شدند، که البته شیعیان با تحمل سختی همواره مقاومت می کردند. هر چه حکومت آل‏ بویه به پایان عمر خود نزدیک می شد و ضعف آن بیش‏تر می گردید، می کوشیدند به هر نحو ممکن، برگزارى مراسم عاشورا و عید غدیر را، که خود بانى آن بودند، ملغى کنند. اما پافشارى شیعیان براى برگزارى مراسم عاشورا ادامه یافت. ✍مسلم محمدی 🔼ادامه دارد... 🌍پایگاه نقد و تبیین🔻 https://eitaa.com/joinchat/2013790376Cc0f9186832 •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•