دیروز مصاحبه مفصل نیویورک‌تایمز با سیف‌الاسلام قذافی را می‌خوندم. بلاخره از یک غیبت طولانی پیدایش شد و می‌خواهد دوباره به صحنه سیاست لیبی برگردد و ظاهرا شانسش هم بد نیست. روی کاغذ از LSE دکترای اقتصاد دارد. تزش را خوانده‌ام. سال فکر کنم اواخر ۲۰۱۰ بود که در لندن با یکی از استادان سابقش صحبت می‌کردیم. اوایل بهار عربی بود. گفت لیبی مثل تونس و مصر نیست و قبیله‌ای است و این انقلاب به جایی نمی‌رسد و از این حرف‌ها. چند ماه بعد، سیف‌الاسلام که چهره مدرن و دموکراتیک و تحصیل‌کرده خانواده بود، چند روز قبل سقوط قذافی در تلویزیون ظاهر شد و بر خلاف انتظار جامعه نقاب اصلاح‌طلب بودن را برداشت و انتقاد تندی از انقلاب لیبی کرد و گفت «لیبی قبیله‌ای است و این اعتراضات به جایی نمی‌رسد و ...»، دقیقا همان استدلالی که استاد سابقش چند ماه پیشش به من گفته بود. حالا این‌که این حرف را کدام‌شان در کله آن یکی کرده بود را نمی‌دونم :) {انگار خیلی‌ها منتظر بودند که آن شب در تلویزیون بگوید صدای انقلاب شما را شنیدیم و پدرم کنار می‌رود و من با دستور کار اصلاحات جایش می‌نشینم. سابقه‌ای هم در تایید این داشت. اتفاقا اولین نخست‌وزیر بعد سقوط قذافی، اصلاح‌طلبی بود که با فشار سیف در حکومت قذافی چند سالی مسوول برنامه و بودجه شده بود. ولی سیف درست خلاف این انتظار ظاهر شد.} جالبه مصاحبه‌گر NYT بعد از ده سال می‌گوید انگار سیف خیلی هم غلط نگفته بود و اثرات حکومت پدرش و جامعه لیبی را کمابیش درست می‌شناخت. سیف در مصاحبه آن تیپ اسپورت پلی‌‌بوی سابقش را رها کرده و با عبا و عمامه و ریش ظاهرا شده است، تقلیدی از پدر. #حامد_قدوسی @Ellinne