مرحوم دکتر منوچهر دوایی از اعضای تیم پزشکی امام خمینی: ‏امام در شدیدترین لحظات کسالت و در فراز و نشیب هایی که در دوران کسالت و بعد از‌‎ ‌‏عمل داشتند، مهمترین مسأله ای که کاملاً مشهود بود و مد نظر ایشان قرار داشت، فقط‌‎ ‌‏انجام عبادت بود. آن هم نه به صورتی که بشود با لغات وصف کرد. فقط دیدنش‌‎ ‌‏بزرگترین درس و زیباترین خاطره ای است که در ذهن هر شخصی می توانست بماند.‌‎ ‌‏بسیار عاشقانه و خالصانه؛ که کاملاً مشهود بود. ایشان با وجود خستگی و کسالتی که‌‎ ‌‏داشتند تمام آدابی را که می خواستند رسماً در مقابل مردم ظاهر شوند، اینها را انجام‌‎ ‌‏می دادند، با یک دقت مشتاقانه. این نکاتی که گفته می شود خیلی کمتر از آن چیزی است‌‎ ‎که آدم دیده است، چون قابل بیان نیست و در این زمینه حتی در حال خستگی و حالت‌‎ ‌‏درد، برای ادای نماز شب در همان ساعاتی که معلوم بود سالها بدنشان آمادگی پیدا کرده‌‎ ‌‏است، در همان ساعات اطرافیان را صدا می کردند تا مقدمات کار را برای انجام نماز‌‎ ‌‏شب فراهم کنند. حتی از همان شبهای بعد از عمل، که این موضوع برای ما خیلی‌‎ ‌‏تعجب آور است که یک شخص با آن کسالت، چنین کاری را با این همه دقت انجام دهد و‌‎ ‌‏این چیزی جز عشق و اخلاص که نهایتش آن حالت جذبه و کشش را ایجاد می کند،‌‎ ‌‏نمی تواند باشد و واقعاً پوشیدن آن لباس سفید پاک و گذاشتن عمامه و سایر مقدماتی که‌‎ ‌‏گفته شد، اینها همه اش هر کدام خاطره ای است. کلاً دیدن هر لحظۀ قیافه ملکوتی امام،‌‎ ‌‏واقعاً برای ما خاطره است.‏ (اطلاعات هفتگی؛ ش 2442، ص 27)