🌹بسم الله الرحمن الرحیم 🌹
#نشانه_های_ظهور
واژه «خَسْف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن[۱] و بَیداء، نام سرزمینی بیابانی و خالی از آب و گیاه، میان مکّه و مدینه است.[۲] برخی منابع، این مکان را در حدود دو کیلومتری مسجد شجره به سمت مکه دانسته‌اند.[۳]
〽️یکی از نشانه‌های حتمی قیام امام زمان(عج)، «خسف بیداء» یا «خسف به بیداء» معرفی شده است[۴] و منظور از این اصطلاح این است که سفیانی، لشکر بزرگی به قصد جنگ با امام مهدی عازم مکه می‌کند؛ اما بین مکه و مدینه در محلی که به سرزمین «بیداء» معروف است به گونه‌ای معجزه‌آسا به امر خداوند در زمین فرو می‌روند. این حادثه در روایات اهل سنت[۵] و شیعه، یکی از نشانه‌های ظهور و قیام امام زمان(عج) معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است.[۶]
🌸چگونگی خسف در بیداء🌸
درباره جزئیات خسف به بیداء سخن روشنی در روایات نیامده و تنها به فرو رفتن سپاهیان سفیانی در این زمین اشاره شده است. امام باقر(ع) فرمود:
«سفیانی گروهی را به مدینه روانه می‌کند و مهدی از آنجا به مکه می‌رود. خبر به فرمانده سپاه سفیانی می‌رسد که مهدی(عج) به سوی مکه رفته است. او لشکری به تعقیب امام می‌فرستد ولی او را نمی‌یابند تا اینکه مهدی، با حالت ترس و نگرانی همانند موسی بن عمران، داخل مکه می‌شود. هنگامی که سپاه سفیانی وارد سرزمین بیداء می‌شوند منادی از آسمان ندا می‌کند: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین، لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.»[۷]
یکی از بازماندگان که در روایات با صفت «بشیر» معرفی شده است به طرف امام زمان رفته و در مکه هلاکت لشکریان سفیانی را به ایشان بشارت می‌دهد و شرحی از حادثه را نقل می‌کند.[یادداشت ۱]
🌸تعداد لشکریان🌸
تعداد افرادی که در این لشکر حضور داشته و نابود می‌شوند را دوازده هزار،[۸] صد و هفتاد هزار[۹] و سیصد هزار نفر[۱۰] ذکر کرده‌اند.
🌸زمان خسف🌸
پدیده خسف پس از ظهور و قبل از قیام امام زمان اتفاق می‌افتد. بعضی روایات زمان این اتفاق را پس از ظهور معرفی کرده و برخی دیگر آن را پس از بیعت یاران خاص امام مهدی(عج) دانسته‌اند. مصنّف عبدالرزاق،[۱۱] مصنف ابن ابی‌شیبه،[۱۲] مسند احمد[۱۳] و برخی منابع دیگر، به طور روشن به این رخداد اشاره کرده‌اند.
برخی زمان این حادثه را حدود یکماه پس از ظهور تخمین زده‌اند.[یادداشت ۲]
🌸منابع🌸
ابن ابی شیبه کوفی، المصنف، تحقیق سعید اللحام، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۹ق.
ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
احمدبن حنبل، مسند، مصر، مؤسسه قرطبه، [بی تا].
سلیمان، کامل، روزگار رهایی (ترجمه یوم الخلاص)، ترجمه لطیف راشدی، تهران، ارمغان طوبی، چاپ اول، ۱۳۸۶ش.
سید بن طاووس، علی بن موسی، الملاحم و الفتن، قم، ناشر الرضی، چاپ پنجم، ۱۹۷۸م.
شیخ صدوق، محمد بن علی، کتاب الخصال، به کوشش علی اکبر غفاری، قم، نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ق.
🆔@kanoon_entezar