بسم الله درست است که از تعیین زمان برای ظهور منع شده‌ایم؛ اما قرائنی وجود دارد که احتمال نزدیک بودن ظهور را شدیداً تقویت می‌کند. شاید تصور برخی‌مان این باشد که اگر در زمان ظهور حضرت زنده باشیم، برای موضع‌گیری و اقدام موافق ایشان مشکلی نخواهد بود. عمری به ایشان ایمان داشته‌ایم و هرچه بگویند بر سر می‌گذاریم... اما ظاهرا صرف ایمان داشتن به حضرت مشکل را حل نمی‌کند. آنانی که مؤمن بوده‌اند اما در عصر غیبت، اهل عمل خیر نبوده‌اند باید از موضع خود در روز ظهور بترسند (و محدود کردن و تقلیل دادن عمل خیر به نماز و روزه‌ی صوری، خام‌اندیشی است)... شاید خیلی از آن‌هایی که مسلم ابن عقیل را رها کردند می‌گفتند اگر حسین ابن علی بیاید فدایی‌اش هستیم. اما کسی که در غیبت حسین با ابن زیاد بیعت کند یا مسلم را در مواجهه با او تنها گذارد نمی‌تواند به حسین بپیوندد. بلکه شاید - با پیش رفتن این زاویه - در کربلا از مؤثرین لشکر یزید شود؛ آن طور که شبث ابن ربعی شد. آنانی که در غیبت امام عصر با نماد و مظهر کفر هم‌جبهه می‌شوند و علیه جبهه‌ی حق - اگرچه خطا و کاستی هم دارد - قد علم می‌کنند از فردای‌شان بترسند؛ گرچه دعای ندبه‌شان ترک نشود... و [أشهد] أنّ رجعتکم حقٌ لاریب فیها یوم لاینفع نفساً ایمانها لم تکن آمنت من قبل «أو کسبت فی إیمانها خیراَ»... (فرازی از زیارت آل یاسین) #فتنه #ما_اهل_کوفه_نیستیم @asiab57