وقتی ازش پرسیدم چطور با خبر شدی؟ بغضش ترکید و گوشه چادرش را خرج پاک کردن اشکهایش کرد. با دست دیگرش هوای عکس سیدحسن را داشت تا مبادا خم شود. «از تلویزیون سمت خدا می‌دیدم که یکهو قطع شد و پیام آقا را خواندند. وقتی گفت هر کس از دستش کاری بر می آید باید به لبنان یاری بدهد؛ دلم هری ریخت پائین. گفتم حتما خبری شده. دیگر از پای تلویزیون بلند نشدم. ساعت 3 بعدازظهر که خبر شهادت سیدحسن نصرالله را اعلام کردند دیگر حال خودم را نفهمیدم. هر چه گریه کردم خالی نشدم. از منِ شکسته پکسته که کاری بر نمی آید. خوش به حال شما جوان ترها. می‌توانید برای پیروزی حزب الله قدمی بردارید. هنوز از داغ آقای رئیسی دلم صاف نشده چطور این خبر را باور کنم؟ حکمتش چیه این همه رفتن باور نکردنی پشت سر هم ببینیم؟» با طرح این سوالها صدایش بیشتر از تن نحیفش می‌لرزید. راست میگفت؛ پائیز همین جوری هم دلگیر بود، گرفتن سیدحسن از ما دیگر چه بود.!؟ برگشتم پیش تیم. خواستم محکشان بزنم. کی ها حاضرند برای لبنان کاری کنند؟ هر سه نفرشان بلند گفت من! آخه شما چطوری؟ یکی شان گفت؛ همان طوری که رهبر یمن با همه نداری و محاصره نظامی گفت نان خود را با فلسطینی ها تقسیم می‌کنیم. همان طوری که سیدحسن گفت اگر اسراییل بخواهد به ایران حمله کند به عنوان استانی از ایران به او حمله می‌کنیم. دوباره چشمم افتاد به پرچم قرمز و مشکی لشکر حسین(ع) لشکر قدس است. صدای مرد جوان بلندتر شد؛ کاشانی ها هیئتی اند. پای روضه های امام حسین (ع) بزرگ شدند. می‌خواهم این صدای شما تا دل تلاویو برسد. همه با هم؛ حیدر حیدر! حیدر حیدر... ✍ملیحه خانی