فلسفه رفتار امام حسین علیه السلام با یزید بن معاویه در کلام ابن جوزی حنبلی إِنَّمَا رَحَلَ الْحُسَیْنُ إِلَى الْقَوْمِ لأَنَّهُ رَأَى الشَّرِیعَةَ قَدْ رُفِضَتْ، فَجَدَّ فِی رَفْعِ قَوَاعِدِ أَصْلِهَا الْجَدُّ [صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ]، فَلَمَّا حَضَرُوهُ حَصَرُوهُ فَقَالَ: دَعُونِی أَرْجِعُ. فَقَالُوا: لا، انْزِلْ عَلَى حُکْمِ ابْنِ زِیَادٍ. فَاخْتَارَ الْقَتْلَ عَلَى الذُّلِّ، وَهَکَذَا النُّفُوسُ الأَبِیَّةُ. حسین بن علی بدان جهت هجرت را برگزید که مشاهده کرد شریعت ترک شده و به همین دلیل در راستای بالا بردن پایه‌های شریعت جدش تلاش کرد. هنگامی در نزد او حاضر شدند وی را محاصره کردند. در این هنگام حسین بن علی گفت: مرا رها کنید تا برگردم. گفتند: نه، حکم ابن زیاد را بپذیر. حسین بن علی شهادت را بر خواری و ذلت ترجیح داد و انسان‌های بزرگ‌منش این‌چنین هستند. 📚 ابن الجوزی الحنبلی، التبصرة ص۴۶۰