نکته بازی امروز همین بود؛ اینقدر خوب بودیم که حتی بعد از چند بار از دست دادن موقعیتهای قطعی گل، کاملا امیدوار بودیم؛ حتی در دقیقه ۸۵ بعد از دو بار برخورد توپ با تیرک دروازه ولز، بغض کرده بودم. حق مان برد بود. آن هم یک برد پر گل اما هر چه میزدیم به در بسته میخورد ولی ته دلم امیدوار بود. دقیقا حالم همین چند ثانیه در فیلم است: "اعصاب خرد اما امیدوار..." اخراج دروازه بان ولز هم روحیه همه را بیشتر کرد تا بالاخره گل زدیم... .. بعد از بازی با استرالیا در سال ۷۶ و بازی با امریکا در سال ۷۷ هیچ بازی ملی دیگری اینقدر کیف نداده بود؛ همه ایرانی ها با هر تیپ و قیافه ای امروز از ته دل خوشحال بودند. خدایا شکرت...