سورة آل عمران(3): آية 121] ...... ص : 325 (آيه 121)- از اين به بعد آياتي شروع مي‌شود كه در باره يك حادثه مهم و پردامنه اسلامي يعني جنگ «احد» نازل شده. در آغاز اشاره به بيرون آمدن پيامبر از مدينه براي انتخاب لشكرگاه در دامنه احد كرده و مي‌گويد: «به خاطر بياور اي پيامبر! آن روز را كه صبحگاهان از مدينه از ميان بستگان و اهل خود بيرون آمدي تا براي مؤمنان پايگاههايي براي نبرد با دشمن آماده سازي و خداوند شنوا و داناست» (و إذ غدوت من أهلك تبوئ المؤمنين مقاعد للقتال و الله سميع عليم). برگزيده تفسير نمونه، ج‌1، ص: 326 سپس به گوشه ديگري از اين ماجرا اشاره كرده مي‌فرمايد: «در آن هنگام دو طايفه از مسلمانان (كه طبق نقل تواريخ «بنو سلمه» از قبيله اوس و «بنو حارثه» از قبيله خزرج بودند) تصميم گرفتند كه سستي به خرج دهند و از وسط راه به مدينه باز گردند» (إذ همت طائفتان منكم أن تفشلا). علت اين تصميم شايد اين بود كه آنها از طرفداران نظريه «جنگ در شهر» بودند و پيامبر با نظر آنها مخالفت كرده بود، اما چنانكه از ذيل آيه استفاده مي‌شود آن دو طايفه به زودي از تصميم خود بازگشتند، و به همكاري با مسلمانان ادامه دادند، لذا قرآن مي‌گويد: «خداوند ياور و پشتيبان اين دو طايفه بود و افراد با ايمان بايد بر خدا تكيه كنند» (و الله وليهما و علي الله فليتوكل المؤمنون) «1».