۲. ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﻭ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺁﻥ:
ﺍﻟﻒ) ﮐﻔـﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻋﻤـﺪﯼ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﻉ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ:
۱. ﺁﺯﺍﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻳﮏ ﺑﺮﺩﻩ.
۲. ﺩﻭ ﻣﺎﻩ (ﺷﺼﺖ ﺭﻭﺯ) ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ.
۳. ﺷﺼﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻥ.
ﺗﻮﺟﻪ:
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺑﺮﺩﻩ ﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﺮﺩ ﻣﮑﻠﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻦ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ، ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﻠﺎﻝ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ، ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻣﺴﺘﺤﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﯼ ﺟﻤﻊ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ ﻳﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﻳﮏ ﺑﺮﺩﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺷﺼﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﻏﺬﺍ ﺩﻫﺪ.
ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻏﺬﺍ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ (ﻭﺍﺟﺐ) ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﮑﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ: «ﺍَﺳْﺘَﻐْﻔِﺮُﺍﻟﻠﻪَ» (ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻢ).
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪﻡ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮ، ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺵ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﻤﮑﻦ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﻏﺬﺍ ﺩﻫﺪ، ﻟﺎﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﺪ، ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺏ) ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﯼ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻘﻴﻪ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺝ) ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺼﺖ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﯼ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ.
ﺩ) ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺷﺼﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ:
۱. ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺬﺍﯼ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﮐﻨﺪ.
۲. ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ۷۵۰ ﮔﺮﻡ (ﻳﮏ ﻣﺪ) ﮔﻨﺪﻡ ﻳﺎ ﺁﺭﺩ ﻳﺎ ﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﺮﻧﺞ ﻳﺎ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﺑﺪﻫﺪ.
ﻫـ) ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﯼ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺷﺼﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﻏﺬﺍ ﺩﻫﺪ (ﺑﻪ ﺷﺮﺣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻴﻢ) ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺼﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻬﻢ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺳﻬﻢ ﻫﺮ ﻳﮏ ﻏﺬﺍ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺷﺨﺺ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺳﻬﻢ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﺗﻮﺟﻪ:
ﺩﺭ ﻓﻘﻴﺮ، ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﭽﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺴﺖ.
╔═.🍃.═══════╗
🌼@khademngoo🌼
╚═══════.🍃.═╝