🔸🔹🔸🔹🔸🔹 🔹🔶🔹🔶🔹 🔶🔹🔶🔹 🔹🔶🔹 🔶🔹 🌼🍃وَالْعَصْرِ إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِى خُسْرٍ إِلَّا الَّذِینَ آمَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْاْ بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْاْ بِالصَّبْرِ 🍃🌼 🌸🍃 به روزگار سوگند. همانا انسان در خسارت است. مگر آنان که ایمان آورده و کارهاى نیک انجام داده و یکدیگر را به حق و استقامت سفارش مى‏کنند.🍃🌸 {سوره ی عصر ، آیات ۱و ۲ و ۳ } 💠 نکته ها : صدر اسلام، مسلمانان هنگام خدا حافظى و جدا شدن از یکدیگر این سوره را تلاوت مى‏ کردند. خداوند در قرآن، به همه مقاطع زمانى سوگند یاد کرده است. فجر: «والفجر»، صبح: «و الصبح»، روز: «و النّهار»، شب: «و الّیل، چاشت: «و الضُحى‏»، سحر: «والّیل اذ ادبر» عصر: «و العصر» گر چه به سحر چند بار سوگند یاد کرده است. در حدیثى از امام صادق نقل شده است که منظور، عصر خروج حضرت مهدى‏ (عج) است. بعضى مراد از عصر را عصر ظهور اسلام گرفته‏ اند. بعضى عصر را به معناى لغوى آن یعنى فشار گرفته‏ اند، زیرا که فشارها سبب غفلت زدائى و تلاش و ابتکار انسان‏هاست. بعضى مراد از عصر را عصاره هستى یعنى انسان کامل گرفته ‏اند و بعضى آن را هنگام نماز عصر دانسته ‏اند. خسارت در مال قابل جبران است، امّا خسارت در انسانیّت، بالاترین خسارتهاست. «ان الخاسرین الّذین خسروا انفسهم» سفارش دیگران به حق، ممکن است عوارض تلخى داشته باشد که باید با صبر و استقامت به استقبال آن رفت. «تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصبر» فخر رازى مى‏ گوید: انسان در دنیا مانند یخ فروشى است که هر لحظه سرمایه‏اش آب مى ‏شود و باید هرچه زودتر آن را بفروشد و گرنه خسارت کرده است. با اینکه سفارش به حق و صبر جزء اعمال صالح است ولى به خاطر اهمیّت جداگانه بیان شده ‏اند. همانگونه که صبر و استقامت نیز حق است و «تواصوا بالحقّ» شامل آن مى‏ شود ولى به خاطر اهمیّت صبر جداگانه آمده است. «تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر» قرآن در آیه‏ اى دیگر فضل و رحمت الهى را عامل دورى از خسارت شمرده و مى‏ فرماید: «فلو لا فضل اللّه علیکم و رحمته لکنتم من الخاسرین» بنابراین ایمان و عمل صالح و تواصى به حق، در سایه فضل و رحمت الهى حاصل مى‏ شود و انسان بدون لطف خداوند، نه هدایت مى‏ شود که به ایمان برسد و نه اهل عمل صالح مى‏ گردد. 💠 پیام آیه : ۱-دوران تاریخ بشر، ارزش دارد و خداوند به آن سوگند یاد کرده است. پس از عبرت‏هاى آن پند بگیریم. «والعصر» ۲- انسان از هر سو در خسارت است. «لفى خسر» ۳- انسانِ مطلق که در مدار تربیت انبیا نباشد، در حال خسارت است. «انّ الانسان لفى خسر» ۴- تنها راه جلوگیرى از خسارت، ایمان و عمل است. «آمنوا و عملوا الصالحات» ۵ - به فکر خود بودن کافى نیست. مؤمن در فکر رشد و تعالى دیگران است. «تواصوا بالحقّ» ۶- سفارش به صبر به همان اندازه لازم است که سفارش به حق. «بالحقّ - بالصبر» ۷- ایمان بر عمل مقدم است، چنانکه خودسازى بر جامعه سازى مقدم است. «آمنوا و عملوا... و تواصوا» ۸ - بدون ایمان و عمل و صالح و سفارش دیگران به حق و صبر، خسارت انسان بسیار بزرگ است. «لفى خسر» (نکره بودن «خُسر» و تنوین آن نشانه عظمت خسارت است.) ۹- اقامه‏ى حق به استقامت نیاز دارد. «تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر» ۱۰- جامعه زمانى اصلاح مى‏شود که همه مردم در امر به معروف و نهى از منکر مشارکت داشته باشند. هم پند دهند و هم پند بپذیرند. «تواصوا بالحقّ» (کلمه «تواصوا» براى کار طرفینى است) ۱۱- نجات از خسارت زمانى است که انسان در صدد انجام تمام کارهاى نیک باشد گرچه موفق به انجام آنها نشود. «عملوا الصالحات» (کلمه «الصالحات» به صورت جمع محلّى به الف و لام آمده است) ۱۲- ایمان باید جامع باشد نه جزئى. ایمان به همه اجزا دین، نه فقط برخى از آن. «الاّ الّذین آمنوا» (ایمان، مطلق آمده است تا شامل تمام مقدسات شود.) #آیه_های_نور 💠خادم ╭─┅🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃┅─╮ @khademngoo ╰─┅🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃┅─╯ #ادمین_بانو