نود و نهم پیامهای آیه فوق ⇧⇩: 1- اصل شفاعت مورد قبول است، امّا شفاعت‌هاى موهومى مردود است. 2- اصلاح را بايد از سرچشمه آغاز كرد. سرچشمه‌ى شرك، اميد به شفاعت معبودهاست كه بايد مردم را از چنين خيالى مأيوس نمود. 3- كسى حقّ شفاعت دارد كه به حقّ معترف و گواه باشد. 4- آنان كه حقّ شفاعت دارند براى هر كس و هر مورد، شفاعت نمى‌كنند، خود مى‌دانند كه مورد شفاعت كجاست. 5- گواهى و شهادت زمانى ارزش دارد كه بر اساس علم باشد.