بسم الله الرحمن الرحیم #من_زنده‌_ام قسمت_صدو چهل و یک وقتی متوجه نگرانی ما شد ، آراممان کرد و گفت : و دیگر ندیدمش . اونقدر ازش بی خبرم که اگه بچه ها همراهمون نبودن و نمی گفتن با ما بوده شک می کردم که به شیراز اومده باشه . مطمئن باشید شیراز نیست . صد درصد برگشته آبادان . - ما از آبادان و خرمشهر می یایم ، آخرین خبری که ازش داریم مربوط به بیستم مهر است که با حکم مأموریت فرمانداری شیراز اومده. سید هم بی قرار شده بود . از دست کسی کاری برنمی آمد اما می خواست کنارمان باشد. - در هر صورت هر کاری که از دست من بربیاد کوتاهی نمی کنم و هرجا بخواهید و هر چی بخواهید من هم با شما همراهم. بین بچه ها رفتیم ، از تک تک بچه ها پرس و جو کردیم . همه حرف بچه ها از خاطرات و حرف های داخل اتوبوس و مسیر بین راه بود ، فقط نسیبه گفت : - د‌د صبح زود رفت زیارت شاهچراغ و گفت تا فردا صبح حرم می مونم. از آن به بعد حرم شاهچراغ شد قبله گاه ما . از هر رهگذری و زائری که از حرم می گذشت سراغ تو را می گرفتیم . اما مثل مجسمه یخی ای که زیر آفتاب آب شده و به زمین رفته باشد ، هیچ اثری از تو نبود . یک نفر گم شده بود اما چندین نفر در راه پیدا کردن او خودشان را گم کرده بودند . در مسیر بازگشت به آبادان مثل گمشده ها ، هر بی راهه ای را راه اصلی تصور می کردیم ، چندین بار راه را گم کردیم . نه من می توانستم رانندگی کنم ، نه رحمان .هر چند دقیقه جا عوض می کردیم . قیافه مان شبیه یک علامت سؤال شده بود که جرٵت پاسخ دادن به آن را نداشتیم . تمام دور و نزدیک جاده شیراز به آبادان را به دقت نگاه می کردیم . شاید به رد پایی ، جنبنده ای ، آشنایی ، خبری از تو بر بخوریم . الماسیان تیر خورده است . سریع سوار ماشین شدم که او را به بیمارستان طالقانی اعزام کنم . با اینکه مجروح بود و خون زیادی ازش می رفت محکم خودش را نگه داشته بود و مقاومت می کرد تا کسی متوجه مجروح شدنش نشه . او برای اینکه همه چیز را عادی جلوه بدهد ، از من سراغ تو را گرفت . گفتم شیراز است . گفت : بچه هایی که رفته بودن شیراز، برگشتن . یک لحظه جا خوردم اما با خودم گفتم خوب برگشته اند دیگه ، خداراشکر اینکه ناراحتی نداره . خواهرها را در بیمارستان طالقانی پیاده کردم . با رحمان به خانه برگشتیم آقا سنگری را که برایت درست کرده بود روز به روز مجهز تر می کرد . همه سنگرها با گونی قهوه ای پر می شد اما آقا چند تا از گونی های خالی سفید برنج را پر از شن کرده و دور سنگر چیده بود و با یک تور سفید که حکم پشه بند را داشت برایش سقف درست کرده بود . هر روز یک زنگوله به این سنگر اضافه می کرد کسی هم اجازه نداشت از آن استفاده کند . آقا می گفت : معصومه که از شیراز برگرده ، شب میاد خونه و تو این سنگر می خوابه . بالاخره بعد از کلی پرس و جو و به این در و آن در زدن هیچ رد پایی از تو در آبادان پیدا نکردیم . رحمان چون شیراز را خوب می شناخت همراه مجید راهی شیراز شد . رحمان و سید همکلاسی و دوست قدیمی بودند ، بی مقدمه رفتند سر اصل مطلب ؛ آقا سید خواهرهای هلال احمر و نماینده های فرماندار و بچه های یتیم خونه همگی اینجا هستن؟ سید گفت : بله چند نفرشون به عنوان مربی همراه بچه ها موندن و چند نفرشون هم دوروزپیش برگشتن آبادان . رحمان گفت : خواهرم جزء کدوم دسته بود؟ پایان قسمت صد و چهل و یکم