سربازان در جنگ‌ها پیر می‌شوند و این ادبیات است که خاطرات آنها را جوان نگه می‌دارد. با انقلاب اسلامی و آغاز جنگ در ایران نیز، ادبیات انقلاب و ادبیات مقاومت در ایران، با نویسندگانی چون مرتضی سرهنگی جان گرفت و به بار نشست. نامی که برای بسیاری از دوست‌داران و خوانندگان ادبیات پایداری، به عنوان اولین ثبت‌کننده خاطرات دفاع مقدس گره خورده است. او که این موضوع را از نوشتن در روزنامه‌ها آغاز کرد، کارش را در کنج اتاقی از حوزه هنری ادامه داد و در تمام این سی و خورده‌ای سال، با بیرون کشیدن خاطرات دوران دفاع مقدس از سینه بازماندگان آن، با دستور زبان متفاوت، واقعیت‎ها را به مخاطبان نشان می‌دهد. کسی که در کنار ثبت خاطرات، مانند یک مدیرِ مهندس نقشه‌ی مسیر را به سایر نویسندگان این نوع ادبیات نشان داده است، از این روست که او را «سردار ادبیات جنگ» می‌نامند. ادبیات تعقلی که #مرتضی_سرهنگی در سال‌های ابتدایی جنگ پی به آن برد و دریافت برای رسیدن به شناخت بیشتر از واقعیت‌های جنگ، لازم است حتی پای صحبت سربازان عراقی بنشیند و بدور از هیاهو و احساسات، از آنها بخواهد خاطراتشان را قلم بزنند، روایت‌هایی که نمونه‌ آن‌ را در جهان کمتر می‌توان یافت. او یاد گرفته نه برای مخاطب که با مخاطب سخن بگوید. مرتضی سرهنگی سوای نویسنده بودن، یک اندیشمند و اندیشه‌ورز فرهنگی است، یک استراتژیست و طراح فرهنگی که زمانی با ثبت خاطرات اسرای عراقی، واقعیات جنگ را مکتوب کرد و زمانی با ثبت خاطرات اسرای ایرانی و خاطرات بانوان حاضر در جنگ، بخشی از تاریخ مهم ایران را برای آیندگان زنده نگه داشته است. کسی که با به تصویر کشیدن نقطه‌ی تلاقی زندگی و مرگ، نشان می‌دهد جنگ هنوز ادامه دارد. همانگونه که هاینریش بل نویسنده‌ی آلمانی گفته :«تا زمانی که هنوز در جایی، از زخمی خون می‌چکد، جنگ ادامه دارد.» 🆔 @khatemoqadam_ir