‌بعضی‌ها را دیده‌ام که از «وقتِ کم» شکایت می‌کنند. ‌آنها می‌گویند؛ حیف که نمی‌رسیم گرفتاریم ‌وقت نداریم عقبیم... 💢💢💢 ‌اینها واقعاً بیمارِ خیالبافی‌های کاهلانه خود هستند. ‌وقت، بسیار بیش از نیاز انسان است. ‌ما، وقتِ بی‌مصرف‌مانده و بوی ناگرفته بسیاری در کیسه‌های‌مان داریم؛ ‌وقتی که تباه می‌کنیم، می‌سوزانیم، ‌ به بطالت می‌گذرانیم. ‌بسیاری از ما می‌توانیم ‌پنج‌برابر، دَه‌برابر، ‌یا بیشْ‌برابرِ آنچه کار می‌کنیم، کارکنیم، ‌یادبگیریم، بیافرینیم، تغییربدهیم. ‌انسانِ شهری، عجیب در بیکارگی و بطالت فرورفته‌است‌؛ ‌بهانه‌جویی، وِرّاجی، ‌شوخی‌های‌مُبتذلِ خجالت‌آور، ‌ولگردی‌های بدون عمق،وقت‌کُشی، خواب‌های طولانیِ پیرکننده... ‌و همیشه در انتظارِ حادثه‌یی غریب و دگرگون‌کننده ‌اگر نه معجزه‌یی، دست‌کم کرامتی... ‌و ناگهان حل‌شدنِ جمیع مشکلات... ‌امّا این نوع برخورد با زندگی، ‌فقط تباه‌کردنِ زندگی‌ست... 💫💫💫 @Khimegahe_shohada