در  قربانگاه  عشق یک   حکایت  بشنو از  قرآن  حق تا   بدانی   حرمت    جانان   حق یک   شبی   حضرت   ابراهیم  ما دید   در   خواب   به  فرمان خدا گفت حق: آن  نازنین  فرزند  خود ذبح   کن  از  بهر   ما   دلبند خود گر که  تو سودا  سر و دلباخته ای جان  و  دل در   گِرو   ما  داده ای بی   ترحم    حلق    اسماعیل  را کارد  بر  حلقش   بِنه  با   امر  ما ما  خلیلت  کرده ایم  ای  مهربان دوست  ما  هستی  و  نور   زمان هر که عاشق  شد ز جانش  بگذرد جان و   دل قربان  معشوقش کند زود    برخاست   رسولِ     مهربان گفت  ای   فرزند  خوب  نکته دان امر  حق  آمد  که   باید    بی دریغ من تو را سرمی بُرم با کارد و  تیغ پاسخت  چیست عزیز   و جان من تو  چه   گویی ای  نگار     پاک تن؟ گفت     اسماعیل    ای   بابای   من جان من   قابل   چه  باشد  وای من در  قبال   امر حق   صد  جان و تن باد     قربان      خدای     ماه     من چون نهاد  آن کارد  بر    حلقوم   او وحی   آمد     ای     خلیل   راستگو: آفرین    بر       همّت       مردانه ات مرحبا   بر       غیرت      مستانه ات گوسفندی     هم   فرستاد   آن  خدا تا    که   قربانش    کند   آن    مقتدا گفت     ابراهیم     و   اسماعیل    ما تا  قیامت  زنده      شد      نام   شما هر که  قربانی    کند  تا  روز    حشر اَجرِ    خاندان شما   هم  گشته  نشر سوره ی صافات و   ابراهیم و   صاد وصف   خاندان   خلیلم     کرده  یاد هرکه دارد    مال و  ثروت   بی گمان واجب است انفاق    مالش هر   زمان مومنان     بهر      اطاعت     از   خدا بهر      اطعام      مساکین    و     گدا سنّتِ       پیغمبرش      احیا      کنند ذبح و   قربانی  به   جان  اجرا  کنند عادل این دین خدا خیر  است  و نور هر  دمی  خیری   رسد   تا  پای   گور ✍️عادل ویسی زاده      ‌