[25] شيخ أبو القاسم نجم الدين جعفر بن حسن حلّى (602- 676 ه. ق) مشهور به «محقق» از فقهاى طراز اول تشيع است علامه حلى و برادر وى و سيد غياث الدين بن احمد بن طاووس از شاگردان اين فقيه نامى بوده‌اند. كتاب شرايع الاسلام وى از بدو تاليف تاكنون مورد توجه فقها بوده و فقيه نامور، شيخ محمد حسن نجفى، كتاب جواهر را در شرح آن نگاشته است. از آثار اوست: المعتبر في شرح المختصر، مختصر النافع، المعارج در اصول. [26] سيد شمس الدين أبو على فخار بن معد موسى حلّى (- 600 ه. ق.) فاضل و اديب و محدث و صاحب كتاب الرد على الذاهب إلى تكفير أبي طالب. [27] شيخ جليل ثقه، ابو الفضل شاذان بن جبرئيل قمى، عالمى فاضل و فقيهى جليل القدر است. از اوست: ازاحة العلة في معرفة القبلة و كتاب الفضائل. [28] عماد الدين أبو جعفر محمد بن أبي القاسم طبرى، فرزند أبو القاسم على بن محمد آملى. از جمله تاليفات اوست: بشارة المصطفى لشيعة المرتضى، الفرج في الاوقات و شرح مسائل الذريعة. [29] ابو على حسن بن محمد طوسى، از فقيهان بزرگ شيعه و از شاگردان مشهور پدرش، شيخ طوسى، است. پس از پدر عهده‌دار تعليم شاگردان وى بود و طلاب بسيار در محضرش به استفاضه پرداختند. طوسى تا سال 515 ه. ق مى‌زيسته است از آثار اوست: المرشد إلى سبيل التعبد، امالى و شرح نهاية الاحكام. [30] ابو جعفر محمد بن حسن طوسى (385- 460 ه. ق.)، ملقب به «شيخ الطائفه» از بزرگترين دانشمندان جهان اسلام است. طوسى رئيس فقيهان و متكلمان زمان خود بود و در ادب و رجال و تفسير و حديث نيز دستى قوى داشت. اساتيد او شيخ مفيد. سيد مرتضى، ابن غضائرى، ابن عبدون بودند، شيخ صاحب دو كتاب مشهور حديث شيعه استبصار و تهذيب است كه از شمار كتب اربعه اماميه محسوب است. نهايه و خلاف در فقه از اوست. مبسوط نيز از ديگر آثار اوست كه در آن به تفريع كثيرى فروعات در فقه پرداخته است. از آثار اوست: فهرست، رجال، اختيار معرفة الرجال، عدّة الأصول، الغيبه، التبيان في تفسير القرآن، تلخيص الشافى، مصباح المتهجد. شيخ طوسى پس از آتش سوزى كتابخانه‌اش (در سال 448 ه. ق) از بغداد به نجف اشرف هجرت كرد و حوزه علميه نجف را بنيان نهاد.