هنگامي كه حضرت موسي از طرف خداوند، براي رفتن به سوي فرعون و دعوت او به خداپرستي مأمور گرديد، موسي كه احساس خطر مي كرد به فكر خانواده و بچه هاي خود افتاد. و به خدا عرض كرد: پروردگارا! چه كسي از خانواده و بچه هاي من، سرپرستي مي كند؟!. خداوند به موسي فرمان داد: عصاي خود را بر سنگ بزن. موسي عصايش را بر سنگ زد، آن سنگ شكست و در درون آن سنگ ديگر نمايان شد، با عصاي خود يك ضربه ديگر بر آن سنگ زد، آن نيز شكسته شد و در درونش سنگ ديگر پيدا گرديد. موسي ضربه ديگر باعصاي خود بر سنگ سوم زد و آن سنگ نيز شكسته شد، او در درون آن سنگ، كرمي را ديد كه چيزي به دهان گرفته و آن را مي خورد. پرده هاي حجاب از گوش موسي به كنار رفت و شنيد آن كرم مي گويد: «سُبْحانَ مَنْ يَسْمَعُ كَلامِي وَ يَعْرِفُ مَكانِي وَ يَذْكُرُني وَ لايَنْسانِي؛ پاك و منزه است آن خداوندي كه مرا مي بيند، و سخن مرا مي شنود، و به جايگاه من آگاه است، و بياد من هست، و مرا فراموش نمي كند.» به اين ترتيب، موسي دريافت، كه خداوند عهده دار رزق و روزي بندگان است و با توكل بر او، كارها سامان مي يابد. 📙تفسير روح البيان، ج 4، ص 96 و 97. داستان دوستان، جلد 4، حكايت •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•