دچار شده ایم؛هدف را وسیله؛وسیله را هدف گرفته ایم درد بشر گمشده گی هست،"خود"ش را زیر آوار تکاثر و تفاخر و بازی های بی سرانجام جا گذاشته است و بالای آوار دنبال "ناخود"هست. انسان عصر دیجیتال از خود فراری هست و لحظه یی هم نمیخواهد تنها بماند ،چون از روبه رو شدن با"خود"ِ زیان دیده و زخمی شده و مجروح،می ترسد. همه ی کارهایمان شبیه کسانی هستند که بدون هدف،سرگردان در کوچه و پس کوچه های شهر قدم میزنند دمی با این و آن خوشیم و چند لحظه بعد با دیگری.. روزی دلخوشیم،به ثروت ،بعد آرزوی مقام داریم ،بعد شهوت دیده شدن،بعد... چقدر سرگردانیم! مساله ی انسان مساله ی نیست مساله ی هست.