خندیدن به چیزهای درست، نشانه کج بودن ذهن انسان است. خندیدن به قومیت، لهجه، چهره، عادات و سنن و عواطف انسانی نشانه‌ای از مسخ و وارونگی انسان است. طنز و فکاهه برخلاف ظاهرش، مقوله‌ای جدی و تعیین کننده در تربیت اجتماعی است. چه بسیار طنزها که در واقع نوعی نفرت‌پراکنی شنیع و تکیه‌ی به ابتذال برای جذب مخاطب برای آن، مجروح کردن اصالتهاست. اینجاست که نباید به خندیدن تن داد. به عنوان یک نمونه موفق سروش صحت در مجموعه‌های طنز پژمان، ساختمان پزشکان و شمعدونی، با ظرافت و دقت، خنده‌دار بودن سوژه‌های حقیقتاً خنده‌دار را به مخاطب نشان می‌دهد. سلبریتی‌ها، تازه به‌دوران رسیده‌ها، پزشکان علم‌زده تُهی از فضیلت فردی و وارونه شدن جایگاه زنان و مردان از بهترین انتخاب‌های او برای خندیدن هستند. طنز خوب یک نیاز ضروری برای تربیت اجتماعی است.