«دیرتر از هر کسی به خشم می‌آمد اما چون خشم می‌گرفت آثار خشم در چهره‌اش کاملاً نمایان می‌گردید؛ رنگ از رخسار حضرت می‌پرید و سرخ یا تیره می‌شد و قطرات عرق از پیشانی مبارکشان می‌چکید و این خشم و غضب ادامه داشت تا حق و حد الهی را جاری می‌فرمودند. هنگام خشم، جز امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام، کسی را جرأت سخن گفتن با #پیامبر رحمت صلی‌الله‌علیه‌وآله نبود و ایشان، به «اشدّ الناس غضباً» ستوده شده‌اند»!! (طبرسی؛ مکارم الاخلاق، 1412، ص19) تصورش را بکنید؛ تابحال در زندگیتان چند بار چنین👆خشم شدیدی دیده‌اید؟! این، از اوصاف پیامبری است که او را فقط و فقط به رحمت و مهربانی می‌شناسیم! چرا دلایل، حکایات و جلوه‌های زیبای شدت و خشم پیامبرمان را سانسور می‌کنند؟ مگر خدا در قرآن، اول از خشم ایشان نگفته است و سپس از رحمتشان؟ «أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ» این چه دینی است یاد ما داده‌اند که بلد نباشیم به دشمنانِ آن خشم بگیریم؟! به نام #رأفت_اسلامی بایستیم کنار خیابان تا گرگ‌ها، جان و مال و ناموس مسلمین را بدرند و ببرند؟ جاسوس‌های حربی و جلادان اغتشاشات را به نام رأفت اسلامی رها کنیم تا باز #فتنه کنند و خون بریزند؟!! این رأفت را از کجای اسلام درآورده‌اید؟ اتفاقا، اگر درست است که: ترحم بر پلنگ تیزدندان / ستمکاری بود بر گوسفندان؛ آن خشم و غضب رسول خدا بر کفر و ناحق، عین رحمت و عطوفت با مردم و این رأفتِ اینان با جواسیس و جلادان و اشرافِ فتنه‌گر، عین ظلم و ستم بر جامعه و مردم است! میلاد سراسر نورِ مظهر غضب و رحمت خداوند، مبارک باد @khormaforush | تند و شیرین