ابوسهل نوبختی درباره جناب حسین بن روح گفته است: «اگر امام در دامان وی (حسین بن روح) پنهان باشد و او را برای دست یابی به حضرت پاره پاره کنند، اسرار شیعه را افشا نخواهد کرد.» حسین بن روح، که 21 سال نیابت امام را بر عهده داشت، از مقام علمی والایی برخوردار بود. او کتابی در فقه به نام «التادیب» نوشت که علمای آن روز حوزه علمیه قم محتوایش را تایید کرده بودند. وي اعتقادش را درباره امامان شیعه، با نقل این روایت از امام صادق (عليه‌السلام) بیان کرد: «خداوند، اموری را که اراده آفرینش آنها را دارد، به پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و پس از آن به علی (عليه‌السلام) و دیگر امامان ارائه می کند. نامه اعمال انسان ها نیز قبل از آن که به خداوند ارائه شود، به امام زمان (ارواحنافداه) و بعد دیگر امامان و سپس پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عرضه می شود.» همچنین بنا به روایت صفوانی وی معتقد بوده است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امامان (علیهم‌السلام) جز با شمشیر و سمّ نمی میرند. فقهای بزرگ شهر قم در آن عصر با تمام علم و فقاهت از وی پیروی می کردند. «علی بن بابویه»؛ محدث نامدار قم، برای دیدار با حسین بن روح به بغداد رفت و پاسخ پرسش هایش را از وی دریافت کرد و به قم بازگشت.