أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عـَنْ عـَمـْرِو بـْنِ نـُهـَيْكٍ بَيَّاعِ الْهَرَوِيِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنَ لَا أَصْرِفُهُ فِي شَيْءٍ إِلَّا جَعَلْتُهُ خَيْراً لَهُ فَلْيَرْضَ بِقَضَائِي وَ لْيَصْبِرْ عَلَي بَلَائِي وَ لْيَشْكُرْ نَعْمَائِي أَكْتُبْهُ يَا مُحَمَّدُ مِنَ الصِّدِّيقِينَ عِنْدِي امام صادق(علیه السلام) فرمود: خداي(عز و جل) فرمايد: بنده مؤمنم را به هر سو بگردانم، برايش خير است، پس بايد به قضاء من راضي باشد و بر بلاي من صبر كند و نعمت هايم را سپاسگزارد اگر راضی به قضای من بود او را در زمره صديقين نزد خود ثبت می كنم. اصول کافی کتاب الایمان و الکفر باب الرضا بقضاء الله @m_faghihi