يَا مُحَمَّدُ! وَجَبَتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَحَابِّينَ فِيَّ؛ وَ وَجَبَتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَعَاطِفِينَ فِيَّ؛ وَ وَجَبَتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَوَاصِلِينَ فِيَّ؛ وَ وَجَبَتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَوَكِّلِينَ عَلَيَّ؛ وَ لَيْسَ لِمَحَبَّتِي عَلَمٌ وَ لاَ غَايَةٌ وَ لاَ نِهَايَةٌ؛ وَ كُلَّمَا رَفَعْتُ لَهُمْ عَلَماً وَضَعْتُ لَهُمْ عَلَماً؛ ای محمّد! دوستی خود را نسبت به دوست‌ دارانم، و افراد مهربان که در راه من مهربانی می‌کنند، و کسانی که به من پیوسته‌اند، و افرادی که بر من توکل نموده‌اند واجب کردم. باید بدانی که دوستی من پایانی ندارد و هر گاه بر دوستی خود نسبت به ایشان بیفزایم نشانه ای در آن قرار میدهم. 📚بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام ج ۷۴، ص ۲۱ ┄┅═✧@m_r_shafiee313✧═┅┄