نکته دیگری که در کمیسیون اصل ۹۰ با جدیت پیگیری می شود بحث شبکه ملی اطلاعات و پیامرسان ها است.  خدماتی که امروز در فضای مجازی مردم ما دریافت می کنند واقعا قابل دفاع نیست. یعنی من نمی‌گویم کشورهای اروپائی و کره جنوبی را نگاه کنید که چه خبر است بلکه می گویم کشورهای اطراف ما اعم از عراق، افغانستان و غیره نگاه کنیم و آن خدماتی که آنها به مردم خود ارائه می دهند با اینکه سابقه ای در مقایسه با ما نداشته‌اند، ببینیم قابل مقایسه هست یا خیر. ما امروز گرانترین اینترنت را به مردم ارائه می دهیم. هزینه ای که در موضوع اینترنت مردم پرداخت می کنند در مقایسه با دنیا و حتی در مقایسه با کشور افغانستان اینترنت گرانی است و ناامن ترین خدمات را ارائه می کنیم که مسائل مختلف دارد. کافی است کار کسی به پلیس فتا بیفتد، تا بداند چه خبر است و چه اجحافاتی رخ می‌دهد. خدمات دولت الکترونیک در کشورهای دیگر چطور است؟ برخی از کشورها که همزمان با ما شروع کرده‌اند، به عنوان یک کارشناس در این زمینه بیان می کنم، در کره با ما شروع شده، اما امروز خدمات دولت الکترونیک کره را ببینید چه خدماتی به مردم خود در مسائل آموزشی، بهداشت و درمان، خدمات بانکی، خدمات مسافرتی و هر چیزی که امروز در مخیله برخی از مردم ما نمی‌آید که می‌توانند چنین خدماتی را داشته باشند در کره ارائه می‌شود. امروز چه خدماتی در این زمینه به مردم ارائه می‌دهیم؟ علتش این است که یکسری منافعی است که برخی نمی‌خواهند دست از این منافع بردارند. یکی دولت است. دولت ها دائماً در ارتباط با این موضوع که بتوانند بالاترین دست را در جیب مردم کنند و این منافع را داشته باشند، نقش‌آفرینی دارند که قصد داریم این را کنترل کنیم.   *این درست است که می گویند بعد از وزارت نفت، وزارت ارتباطات بیشترین درآمد را دارد؟ بله. درآمد قابل توجهی در این موضوع دارد. این درآمدها هم باید در ارائه خدمات باید هزینه شود. امروز اینطور نیست که از مردم پول دریافت می‌کنیم به ازای آن خدمات به مردم ارائه می‌کنیم. در فضای مجازی شاید سالانه بالای ۸ - ۹ هزار میلیارد بلکه تا ۱۰ هزار میلیارد این پول را وزارت ارتباطات دریافت می‌کند. این پول کجا می رود؟ باید بخشی به این سمت بیاید که به مردم توسعه زیرساخت بدهد. می گویند توسعه زیرساخت انجام می‌دهیم؛ یعنی فیبر نوری می‌کشیم و یکسری کابل و سیم انجام می دهیم؛ اینکه شبکه ملی اطلاعات نیست. شبکه ملی اطلاعات یعنی حاکمیت و همه این موارد. بعد می گویند ما وزارت زیرساخت هستیم و باید زیرساخت ها را تامین کنیم؛ تولید محتوا کار دیگری است. می‌گوییم شما مقصر هستید که نتوانسته‌ایم تولید محتوا داشته باشیم.  امروز در فضای مجازی تولیدکننده محتوا و مصرف کننده محتوا هر دو پول پرداخت می‌کنند. مثلاً من عکاس حرفه ای هستم؛ من ۵ عکس حرفه ای می گیرم و این تعداد را می خواهم در فضای مجازی بارگذاری کنم. باید پولی پرداخت کنم و اینترنت بخرم و این عکس‌ها را بارگذاری کنم. شما هم به عنوان کسی که علاقه‌مند به این عکس ها هستید پول می‌دهید و اینترنت می خرید، عکس ها را می بینید. پس هم تولیدکننده و هم مصرف کننده پول پرداخت می‌کند. خب طبیعی است کسی در این فضا رغبتی برای تولید ندارد. در این طرحی که پیش‌بینی کرده‌ایم گفته‌ایم در ارتباط با این موضوع درآمدی که کسب می شود درصدی از آن را به تولیدکننده بدهید. وقتی این کار را کردند من به جای اینکه ۵ عکس بارگذاری کنم ۵۰۰ عکس در این فضا بارگذاری می کنم برای اینکه بتوانم کار کنم.  اگر این نگاه را در این فضا داشته باشیم و از اینکه تنها این نگاه وجود داشته باشد که فضای مجازی فرصتی برای دست کردن در جیب مردم و درآوردن پول از جیب مردم، بلکه به چشم فرصتی برای اشتغال نگاه کنیم بنده به عنوان یک آدم آشنا می گویم روزی که این کار شروع شود، یک میلیون تا ده میلیون اشتغال می توانیم در فضای مجازی داشته باشیم.