📝 اطلاق عنوان جعفری بر شیعیان دوازده امامی به این دلیل است که: 1) دوران #امام_صادق علیه السلام، با پایان ممنوعیت کتابت حدیث و اشتغال حاکمان وقت به دعوای خلافت، بهترین #فرصت برای جمع آوری و گسترش علوم #اهل_بیت علیهم السلام توسط آن امام همام فراهم شد، لذا: «امام صادق علیه السلام پایه های فکری #تشیع را که از قبل طرح ریزی شده بود مستحکم کرد». 2) دوره امام صادق علیه السلام، دوره انشعابات و گسترش مذاهب مختلف بود، از این روی برای تفکیک مذهب شیعه از سایر مذاهب و مکاتب، این مذهب به نام امام صادق علیه السلام، به « #مذهب_جعفری » مشهور شد. #شيعه يعني ياران و پيروان و تابعين يك نفر يا چند نفر و در اصطلاح به افرادي گفته مي شود که از امیرالمؤمنین ـ عليه السلام ـ پيروي كرده و آن حضرت را خليفه بلا فصل #پيامبر_اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي دانند. بر اين اساس شيعه دو معني عام و خاص دارد. معني عام آن به عموم پيروان علي بن ابي طالب ـ عليه السلام ـ و معتقدين به خلافت و زمامداري بلا فصل آن بزرگوار بعد از پيغمبر خاتم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ گفته مي شود و شيعه به اين معني در طول تاريخ و با گذشت ايام به گروه ها و شعبه هاي متعدد تقسيم شد مثل شيعه زيدي، شيعه اسماعيلي و ديگر فِرق و گروه ها. اما شيعه به معني خاص به افرادي اطلاق مي شود كه علاوه بر اين كه به #امامت و جانشيني بلافصل امیرالمؤمنین ـ عليه السلام ـ بعد از رحلت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ اعتقاد دارند به امامت يازده فرزند آن حضرت نيز معتقد هستند و به اين گروه شيعه اثني عشري، اماميه، جعفري مذهب نيز اطلاق مي شود. پيدايش شيعه و اطلاق اين نام به گروهي خاص (پيروان آقا امیرالمؤمنین عليه السلام) طبق روايات و گزارشات تاريخي به دوران زندگي و حيات حضرت محمد ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ بر مي گردد. جابر بن عبد الله انصاري، صحابي رسول مكرم اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نقل مي كند: ما در خدمت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ بوديم، علي بن ابي طالب ـ عليه السلام ـ وارد شد،‌آن گاه پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ با اشاره به علي ـ عليه السلام ـ فرمودند: و الذي نفسي بيده ان هذا و شيعته هم الفائزون يوم القيامه ؛ سوگند به كسي كه جانم در قبضه قدرت اوست، همانا اين مرد (علي علیه السلام ) و پيروانش در روز #قيامت البته از رستگاران خواهند بود. در جاي ديگر مي فرمايد: يا علي تو و شيعيانت در بهشت هستيد. با توجه به اين موارد و موارد متعدد ديگر معلوم مي شود شيعه از همان صدر اسلام به ياران و پيروان علي ـ عليه السلام ـ اطلاق مي شد. اما همان طور كه ذكر شد شيعه به نام هاي ديگر نيز در طول تاريخ نام گذاري شده است. اين كه گفته مي شود اثني عشري (دوازده امام) چون به دوازده جانشين و امام بعد از پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ معتقد است و لذا اماميه بر اين اساس امامت را يكي از اصول دين مي دانند و دوازده امام را پیشوایان دین می دانند که از طرف رسول خدا(صلی الله علیه و آله) تعیین گردیده اند. اما چرا به جعفري ( شيعه جعفري، مذهب جعفري) اطلاق گرديده است. در رابطه با اين بخش بايد گفت كه بعد از رحلت پيامبر ـ صلي الله عليه و سلم ـ در دوره خلافت عمر علیه ما علیه، نوشتن حديث و حتي نقل آن ممنوع شد و اين عمل حدود يكصد سال ادامه يافت تا اين كه در دوره امامت #امام_باقر ـ عليه السلام ـ كه در ايام خلافت عمر بن عبد العزيز اموي بود، ممنوعيت كتابت و نوشتن حديث برداشته و از طرفي هم به خاطر درگيري خلافت به مسائل ديگر فرصت مناسبی براي امام باقر ـ عليه السلام ـ و شاگردان آن حضرت ايجاد شد تا اخبار و روايات وارد شده از پيامبر ـ صلي الله عليه وآله وسلم ـ و ديگر امامان را، جمع آوري و توسعه دهند و اين امر در دوره امام صادق ـ عليه السلام ـ به اوج خود رسيد يعني در دوره اي كه از 114 هجري تا 148 هجري زمان حيات امام صادق پايه فكري نظام تشيع كه در زمان پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و ائمه پيشين طرح ريزي شده بود، مستحكم كرديد. امام صادق ـ عليه السلام ـ از فرصت به دست آمده و مناسب سياسي موجود، كه در نهايت، موجب انتقال خلافت از امويان به عباسيان گرديد، و با ملاحظه نياز جامعه و آمادگي زمينه اجتماعي دنباله نهضت علمي و فرهنگي پدرش امام باقر ـ عليه السلام ـ را گرفت و حوزه وسيع علمي بزرگي به وجود آورد و در رشته هاي مختلف علوم عقلي و نقلي آن روز را، به شاگردان بزرگي هم چون هشام بن حكم، محمد بن مسلم، جابر بن حيان و ... آموخت كه علاوه بر استحكام پايه اعتقادي شيعه موجب توسعه و گسترش آن هم شد. 👇👇👇