📖 امام عليه السلام در اين گفتار كوتاه و حكيمانه به آثار زيانبار فقر و تهیدستی اشاره كرده مى‌فرمايد: «فقر مرگ بزرگ‌تر است»؛ (الْفَقْرُ الْمَوْتُ‌ الْأَكْبَرُ) در مورد نكوهش فقر در همين كلمات قصار تعبيرات متعددى ديده مى‌شود؛ از جمله در حكمت 3 آمده بود: «وَ الْفَقْرُ يُخْرِسُ‌ الْفَطِينَ‌ عَنْ‌ حُجَّتِهِ‌ ؛ فقر، انسان هوشمند را از بيان دليل و حجت خود گنگ مى‌سازد». و در حكمت 56 آمده بود: «وَ الْفَقْرُ فِى الْوَطَنِ‌ غُرْبَةٌ‌ ؛ فقير حتى در وطنش غريب است». و در حكمت 319 مى‌خوانيم: «فَإنَّ‌ الْفَقْرَ مَنْقَصَةٌ‌ لِلدّينِ‌! مَدْهَشَةٌ‌ لِلْعَقْلِ‌، دَاعِيَةٌ‌ لِلْمَقْتِ‌ ؛ فقر سبب نقصان دين و مشوش شدن عقل و جلب كينه مى‌گردد». و در حكمت 372 آمده است: «إذا بَخِلَ‌ الْغَنِىُّ‌ بِمَعْرُوفِهِ‌ باعَ‌ الْفَقيرُ آخِرَتَهُ‌ بِدُنْياهُ‌ ؛ هرگاه اغنيا از كمك به ديگران بخل بورزند فقرا آخرت خود را به دنيايشان مى‌فروشند». از مجموع اين كلمات حكيمانه با ساير رواياتى كه از رسول خدا و ائمۀ هدى عليهم السلام به ما رسيده به خوبى استفاده مى‌شود كه #اسلام براى مسئلۀ فقرزدايى اهميت بسيار قائل است. در حديث معروف رسول اكرم صلى الله عليه و آله كه در كتاب كافى آمده است مى‌خوانيم: «كادَ الْفَقْرُ أنْ‌ يَكُونَ‌ كُفْراً ؛ نزديك است كه فقر انسان را به مرحلۀ كفر برساند». 👈 دليل همه اين است كه فقر زمينۀ انواع انحرافات عقيدتى و اخلاقى را به ويژه در وجود افراد كم‌ظرفيت فراهم مى‌سازد. بسيار ديده شده است كه افراد فقير كلمات كفرآميز بر زبان جارى مى‌كنند و هنگامى كه #زن و #فرزند خود را گرسنه مى‌بينند دست به هر كارى مى‌زنند، قوانين اجتماعى را مى‌شكنند، #آداب و #اخلاق انسانى را به فراموشى مى‌سپارند و براى رفع فقر خود هر كارى را مجاز مى‌شمارند و اگر شخص فقير كم‌ظرفيت واقعا كافر نشود، به مرز كفر نزديك مى‌گردد و حداقل رضايت به قضاى الهى را از دست مى‌دهد. 💭 اين احتمال نيز مى‌رود كه مراد از كفر، كفر عملى باشد كه همان آلوده شدن به انواع معصيت‌هاست.