📖 امام عليه السلام در اين گفتار پر مغز و پر محتواى خود شش دستور مهم جنگى را در عباراتى كوتاه بيان مى‌كند.
در دستور اوّل و دوم چنين مى‌فرمايد: «از فرار و عقب نشينى‌هايى كه پس از آن حملۀ تازه‌اى به دشمن است نگران نباشيد و همچنين از جولانى كه بعد از آن حمله صورت مى‌گيرد ناراحت نشويد»؛ (لَا تَشْتَدَّنَّ عَلَيْكُمْ فَرَّةٌ بَعْدَهَا كَرَّةٌ وَ لَا جَوْلَةٌ بَعْدَهَا حَمْلَةٌ).
منظور از جملۀ اوّل اين است كه گاه شرايط ايجاب مى‌كند كه جنگجويان به طور موقّت فرار كنند تا دشمن به دنبال آنها بشتابد، ناگهان برگردند و او را غافلگير ساخته با يك حملۀ شديد در هم بشكنند. در واقع نوعى عقب‌نشينىِ تاكتيكى است كه در جنگ‌ها معمول است و گاه مخالفت با آن براى لشكر گران تمام مى‌شود، لذا امام عليه السلام مى‌فرمايد: از چنين فرار و عقب‌نشينى نگران نباشيد.
در جملۀ دوم اشاره به جولان به اين سمت و آن سمت قبل از حمله است؛ زيرا گاه مى‌شود كه سرباز شجاع براى حمله به دشمن، محل خود را در ميدان تغيير مى‌دهد و جابه‌جا مى‌كند تا نقطه‌اى را كه از آن نقطه بهتر مى‌تواند حمله كند به دست آورد و يا دشمن را خسته كند؛ بنابراين نه فرارى كه بعد از آن، حملۀ مجدّدى است ايرادى دارد و نه جولانهايى كه بعد از آن حملات شروع مى‌شود.
به تعبير ديگر بعضى از افراد مغرور تصوّر مى‌كنند كه فرار به هر صورت كه باشد ننگ است و همچنين معطل كردن دشمن در ميدان با جولانهاى مكرّر؛ در حالى كه هيچ يك عيب نيست؛ بلكه نوعى روش مبارزه و در بسيارى از موارد عامل پيروزى است.