امام عليه السلام در اين گفتار حكمت‌آميز، به دو سؤال پيچيده جواب‌هاى قانع‌كننده‌اى مى‌دهد. نخست از آن حضرت سؤال كردند: خداوند چگونه به حساب همۀ مخلوقات با آن فزونى كه دارند مى‌رسد؟»؛ (وَ سُئِلَ عليه السلام: كَيْفَ يُحاسِبُ اللّٰهُ الْخَلْقَ عَلىٰ كَثْرَتِهِمْ؟) . گويى سؤال‌كننده گمان مى‌كرد محاسبۀ خدا مانند محاسبۀ يك حساب‌دار از افراد مختلف است كه براى هر يك بايد مدتى وقت صرف كند و اگر تعداد آن‌ها زياد باشد ممكن است ماه‌ها و سال‌ها طول بكشد؛ ولى از قدرت خدا و حسابگرى او غافل بود. امام عليه السلام براى او مثالى زد تا به نكتۀ اصلى مطلب كه قدرت وسيع خدا بر همه چيز است پى ببرد. حضرت در پاسخ او فرمود: «همان‌گونه كه آن‌ها را با آن فزونى كه دارند روزى مى‌دهد»؛ (فقال عليه السلام: كَمَا يَرْزُقُهُمْ عَلَى كَثْرَتِهِمْ) . در ميان مردم، معمول است هنگامى كه افرادى مى‌خواهند مثلاً جيرۀ غذايى خود را بگيرند به صف مى‌ايستند و هرچه شماره آن‌ها بيشتر باشد صف آن‌ها طولانى‌تر و مدت گرفتن جيرۀ غذايى زيادتر مى‌شود. در حالى كه خداوند در آنِ واحد جيرۀ غذايى همه را به آن‌ها مى‌رساند بى‌آن‌كه صفى وجود داشته باشد يا براى آن معطل شوند. البته اين جيرۀ غذايى تدريجى و روز به روز است؛ اما در هر روز همه را همزمان روزى مى‌دهد. كسى كه چنين قدرتى دارد، در مورد حساب نيز همه را در زمان واحد محاسبه مى‌كند. سؤال كننده سپس سؤال ديگرى را در همين موضوع عنوان كرد و تصورش اين بود كه محاسبه كردن نياز به رويارويى دارد، در حالى كه مردم خدا را نمى‌بينند، ازاين‌رو سؤال كرد چگونه آن‌ها را محاسبه مى‌كند در حالى كه او را نمى‌بينند؟ (فَقِيلَ: كَيْفَ يُحاسِبُهُمْ وَ لا يَرَوْنَهُ؟) . امام عليه السلام در اين‌جا نيز با ذكر همان مثال سابق شنونده را قانع ساخت، فرمود: «همان‌گونه كه به همۀ آن‌ها روزى مى‌دهد و او را نمى‌بينند»؛ (فَقالَ عليه السلام: كَمَا يَرْزُقُهُمْ وَ لَا يَرَوْنَهُ)