همان گونه كه در بالا اشاره شد، امام عليه السلام در اين نامه كه مخاطب آن اميران بلادند همان اميرانى كه امام جمعه و جماعت نيز بودند، اوقات نماز را براى آنها شرح مى‌دهد.
ابتدا از نماز ظهر شروع مى‌كند و مى‌فرمايد: «اما بعد (از حمد و ثناى الهى) نماز ظهر را هنگامى با مردم بخوانيد (كه خورشيد از دايرۀ نصف النهار گذشته باشد) تا زمانى كه خورشيد به اندازۀ خوابگاه يك بز از آن دور شده باشد»؛ (أَمَّا بَعْدُ، فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّى تَفِيءَ الشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ ). هر گاه «حتى» را اشاره به پايان وقت فضيلت ظهر بدانيم آن‌گونه كه ظاهر تعبير به «حتى» است مفهومش اين است كه امام عليه السلام تنها پايان وقت فضيلت ظهر را بيان فرموده كه در بعضى از روايات به اندازۀ ذراع تعيين شده و ذراع با محلى كه يك بز هنگام خوابيدن روى زمين اشغال مى‌كند (البته از عرض نه از طول) چندان تفاوتى ندارد و اگر «حتى» را به معناى حين كه ظاهر در آغاز وقت فضيلت است تفسير كنيم مفهومش اين مى‌شود كه از اوّل زوال تا هنگامى كه سايۀ شاخص (سايه‌اى كه از لحظۀ زوال ظهر حاصل مى‌شود) به اندازۀ يك ذراع شود نماز ظهر را مى‌توان تأخير انداخت يا براى خواندن نافله يا براى اجتماع مردم جهت نماز جماعت. البته ابتداى وقت نماز ظهر منهاى اين امور همان است كه قرآن مجيد با صراحت بيان كرده: ««أَقِمِ اَلصَّلاٰةَ لِدُلُوكِ اَلشَّمْسِ» ؛ نماز را از زوال خورشيد (هنگام ظهر) بجاى آور».
سپس امام عليه السلام به بيان آخر وقت فضيلت نماز عصر مى‌پردازد و مى‌فرمايد: «و نماز عصر را هنگامى براى آنها بجاى آوريد كه خورشيد هنوز در بخشى از روز روشن و زنده است (يعنى هنوز به زردى نگراييده) بگونه‌اى كه مى‌توان تا غروب آفتاب دو فرسخ راه را طى كرد»؛ (وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَ الشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يُسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ)