✅ #نکته_علمی 🔹 #فقه_الحدیث ⏮ ضرورت پرداختن به بحث «دلالة الدوال الأخری علی الرجحان و الطلب أو المرجوحیة و المنع» 🔶 یکی از جهات بسیار مهم در تفقه دین، استنباط و اجتهاد، انس و آشنایی با شیوۀ بیانی و ادبیات قرآن حکیم، و اهل بیت عصمت (علیهم السلام) می‎باشد. به طور طبیعی این انس و آشنایی، دارای ثمرات بسیاری است. نخست، ما را از برداشت‎های نادرست و اشتباه دور می‎کند. چراکه مفروض این است که الفاظ در معنای عرفی خود استعمال شده‌اند، و اگر دقت‌ها یا نکاتی وجود داشته باشد، از مطالعۀ مجموع آیات و روایات استفاده می‌شود. 🔶 گاهی واژه‌هایی به عنوان یک اصطلاح میان اهل بیت و اصحاب ایشان مطرح بوده است. به طور مثال اصطلاح «جراب النوره» برای روایت تقیه‌ای به کار می‌رفته است. حال اگر کسی با این اصطلاحات آشنا نباشد، مراد معصوم را متوجه نمی‌شود. لذا آشنایی با این ادبیات ما را از حرکت به سمت استظهارات ذوقی و سلیقگی باز می‎دارد. 🔶 اما للأسف الشدید، استظهارات ذوقی و فهم سلیقگی آیات و بالاخص روایات، در زمان ما رواج بسیار زیادی پیدا کرده است. هرچند اینگونه برداشت‌ها در فضای تهییجی و در منبر و روضه برای خود جایی باز کرده باشد، اما دربحثهای فنی و فقهی و از نگاه فقها هیچ جایگاهی ندارد. آنچه در فقه کاربرد دارد ظهور عرفی است. مخصوصا اگر این ظهور بیّن و واضح باشد. چرا که تنها ظهور عرفی، تحت اصالة الظهور و حجیة الظهور قرار گرفته، و می‌توان از آن در فقه و فقاهت استفاده کرد. 🔶 بر این اساس اگر تعبیری از اهل بیت یا قرآن کریم در معنای خاصی استعمال شده باشد، باید تخریج فنی آن – مانند حقیقت شرعیه، یا تفسیر یا تأویل و ... – لحاظ شود. این جنبه احترازی بحث بود. یعنی باید با ادبیات قرآن و حدیث انس گرفت، تا از برداشت‎های ذوقی احتراز شود. 🔶 اما جنبه ایجابی بحث، استفاده از این ادبیات در برداشت نکات تازه از آیات و روایات است. اگر انسان با لحن حدیث و ادبیات روایات انس بگیرد، طبیعتا می‌تواند به نکات بسیار ارزشمند فراوانی دست یابد که ممکن است پیش از آن به آن توجه نشده باشد. هرچند فقیه به دنبال حرف جدید یا حرف جذاب زدن نیست. 👤 آیت الله ملک زاده 🗓 زمان: ۸ اسفند ۱۴۰۱ 🕌 مدرسه آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی، مدرس ۱۱۳ 💥 برگرفته از دوره سوم درس خارج اصول http://eitaa.com/joinchat/761921543C9cf554b0c9 👇👇👇