. روضه حضرت و گریز گودال __________________________ این کینه‌ی بی حد امانم را گرفته ضعفی تمامی توانم را گرفته از جور اُم‌فضل می‌سوزد وجودم او راحتی آشیانم را گرفته در حجره‌ام تنهایم و در این دقایق سوز عطش تا استخوانم را گرفته با تشنگی من الفتی دیرینه دارم این هلهله روح و روانم را گرفته پا می‌کشم روی زمین و یک نفر نیست انگار دودی دیدگانم را گرفته پا می‌کشم بر خاک و قلبم پر کشیده داغ شهید تشنه جانم را گرفته داغ شهید تشنه‌ای در بین گودال این روضه یارای زبانم را گرفته قاتل به روی سینه و خنجر به دستش بغضی وجود روضه‌خوانم را گرفته هِی می‌زند از پشت خنجر را به حنجر کس چشم مام قد کمانم را گرفته؟ صوت حزین عمه‌ام پیچید در دشت آوای محزونش امانم را گرفته __________________________ ✍ ‌.