. صفحاتِ دفترِ کُن فکان ، ز کتابِ حُسنِ تو آیتی کلماتِ محمکة البیان ، ز لطیفهء تو کنایتی لمعاتِ طور تجلّی از لمعانِ روی تو جلوه ای جذواتِ وادی ایمن است ، ز جذبهء تو حکایتی عبقاتِ قدس ، ز بوستانِ معارف تو ، شمیمه ای نفحاتِ انس ز داستانِ افاضهء تو عنایتی نه به خطّ و نقطهء خالِ تو ، قلمِ ازل زده تا ابد نه به مثلِ طرّهء مرسلِ تو مسلسل است روایتی نه به بزمِ غیب به دلربائی توست ، شاهدِ وحدتی نه به مُلکِ عشق چو لالهء رخِ توست شمعِ هدایتی نه چو صبح روشن غرّهء تو فکنده پرتوِ مرحمت نه چو شامِ تیرهء طرّهء تو ، بلند ، ظلّ حمایتی نه که در محیطِ فلک عیان ، چو تو آفتابِ حقیقتی ندهد بسیطِ زمین ، نشان ، چو تو شهریارِ ولایتی نه محاسنِ شمیمِ تو را به شمارِ وهم شماره ای نه معالی هِمَمِ تو را ، به حسابِ عقل ، نهایتی نه محیطِ کشف و شهود را ، چو تو محوری ، چو تو مرکزی نه نزولِ فیضِ وجود را چو تو مقصدی ، چو تو غایتی نه فکنده رخنه به کشوری ، چو سپاهِ عشقِ تو لشکری نه به پا به عرصهء دلبری ، چو لوای حُسنِ تو آیتی تو که در قلمروِ دل ، شهی ، ز درونِ (مفتقر) آگهی نکنی ز بنده چرا گَهی ، نه تَفَقُّدی نه رعایتی. آیت الله شیخ محمدحسین غروی اصفهانی ، مشهور به آیت الله و متخلّص به التماس دعای فرج .