امام راحل وارث ابراهیم خلیل بود، و آیت الله خویی وارث یونس. #آیت_الله_جوادی_آملی: 🔹 فرق امام راحل با دیگر فقیهان همان فرقی است که انبیا با هم و مرسلین با یکدیگر دارند. در بین انبیا، ابراهیم خلیل تا مرز آتش سوزی نیز پیش می رود و این شعار را می دهد: ((أفٍّ لَكُم ولِما تَعبُدونَ مِن دونِ اللهِ أَفَلا تَعقِلُون)) حضرتش آن کیفر را نیز تحمل کرد که ((قالوا حَرِّقوه وانصُروا الهَتَكُم)) دستور رسمی رسید که ابراهیم را بسوزانید و همگان در مراسم ابراهیم سوزی حضور پیدا کنید. این پیامبر تا مراسم ابراهیم سوزی و به درون آتش رفت؛ آتش به قدری قوی بود که تمام طنابهای منجنیق را سوزاند؛ اما حضرت نگران نبود. این یک نمونه پیامبر است و پیامبر دیگر حضرت یونس است که هنگام فشار صحنه را ترك كرد. 🔸 ذات اقدس الهی در قرآن کریم این دو بخش را به پیامبر اکرم(ص) گوشزد کرد و فرمود که مانند ابراهيم زندگی کن ((واذكر فى الكِتبِ إبراهيم))، نه يونس وار که به دریا رفتن و به درون ماهی پناه بردن یا به کام حوت رفتن کار یونس است. به یاد خلیل حق تا مرز سوختن و سوزاندن برو؛ ولی مثل یونس نباش: ((ولا تكُن كَصاحب الحوت))، چون یونس وار نمیتوان دین را زنده کرد بلکه ابراهیم وار می توان دین را احیا کرد. 🔹...عالمان نیز ورثه انبیایند، بعضی وارث خلیل حق اند و برخی وارث یونس و عده ای وارث اوّل و آخرند. ... مبادا کسی توقع داشته باشد فلان مرجعی که در نجف گرفتار ظلم صدّام عصر بود و به سر می برد مانند امام راحل حرکت کند زیرا اولاً آن فضا مناسب نبود و ثانیاً در هر هزار سال فقیهی چون امام راحل جلوه می کند. حساب امام خمینی از دیگران جداست. هر حادثه ای که پیش می آمد بسیاری از افراد می لرزیدند: بعد از واقعهٔ مدرسه فیضیه بسیاری از مراجع هراسناك شدند و گفتند فعلاً زمان تقیّه است؛ ولی حضرت امام راحل قلم به دست گرفته و فرمود:((اليوم تقيه حرام است وَ لَو بَلَغَ ما بَلغَ))، زیرا بیگانه آمده است که با اصل دین بجنگد. 🔸... امام راحل از این دست علما بود که کار بر او مشتبه نشد قیام کرد و به خوبی نتیجه گرفت. آیت الله العظمی خویی در قیام مردمی مردم عراق مقابله و قیام کرد و رهبری را به عهده گرفت. او در پایان عمر کاری کرد که حضرت امام از اوّل تا آخر عمر آن راه را پیمود. البته شرایط هر دو یکسان نبود چنان که موقعیت معنوی هر دو نیز یکسان نبود امام راحل وارث ابراهیم خلیل بود، و او وارث یونس. 📗 بنیان مرصوص، صفحه ۲۰۹ الی ۲۱۱